สะพานรุ้ง

ฝันไกลไปให้ถึง...
นั่นคือสิ่งที่ โมลิน บอกตัวเองเสมอมานับจากวัยเยาว์ที่กำพร้าแม่
พ่อนักสร้างหนังผู้มีบาดแผลชีวิตเติมเต็มชีวิตให้เธอไม่ได้
เธอต้องสร้างฝัน และพยายามตะกายไปให้ถึง
เธอลงมือสร้างสะพาน เพื่อจะไปให้ถึงเส้นโค้งรุ้งที่ปลายฟ้า
แต่การเดินไปคนเดียว ช่างเงียบเหงา
สุดท้ายเธอเจอ ราวินทร์
ผู้มองไกลไปยังสายรุ้งที่ปลายฟ้าและพยายามตะกายไปให้ถึง
การเดินข้ามสะพานฝันไปสู่สายรุ้งด้วยกัน ย่อมดีกว่าเดินไปคนเดียวไม่ใช่หรือ
สองคนแม้จะเจอะเจอกันอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เพราะความฝันที่มี...
เพราะความดีที่ซ่อนเร้นและต่างพบเจอ
สองมือที่เคยว่างเปล่าก็กระชับมั่นด้วยกัน
เดินทางไกลไปต่อข้ามสะพานสู่รุ้งสวยสายนั้น
แม้จะมีอุปสรรคมากมาย แต่เมื่อมือกระชับมั่น ใจฟั่นเกลียวหากัน
ก็หาได้หวั่นไหวแม้สักน้อย