แม่มดตกกระป๋อง กับ บาริสต้าคนนั้นที่ดุดุ

เพราะเข้าใจผิดว่าพลั้งมือทำร้ายพ่อมดตนหนึ่งถึงแก่ความตาย นิรินจึงต้องหอบหิ้วเจ้าหมูจิ๋วสัตว์เลี้ยงประจำตัวของเธอหลบหนีออกจากฝั่งเวทมนตร์มายังฝั่งมนุษย์ ดินแดนที่ทำให้ความรักและมิตรภาพอันอบอุ่นสวยงามก่อตัวจนถอนตัวไม่ขึ้น



**********



ตอนที่นิรินพาสี่โมงกับบัตเตอร์ที่สะอาดเอี่ยมหอมฟุ้งไปทั้งตัวออกมาจากห้องแต่งตัว ศิลาก็ประกอบเต็นท์เสร็จพอดี

“คุณศิลา” นิรินถลาเข้าไปที่หน้าเต็นท์

“ผมมีเตียงเดียว ต่อไปนี้พวกคุณนอนในนี้” เขาบอก



นิรินพุ่งตัวเข้าไปเกลือกกลิ้งในเต็นท์ด้วยความดีใจ เจ้าสี่โมงก็ซอยขาเล็กๆ ทั้ง 4 ของมันตามเข้าไปติดๆ แล้วก็ตามด้วยบัตเตอร์ ศิลามองทั้งสามจนตาค้าง นิรินไม่กลัวเด็กแล้วเหรอ ส่วนบัตเตอร์ก็ติดนิรินกับเจ้าสี่โมงแจ แต่เขาจะปล่อยให้สองคนหนึ่งตัวเบียดนอนกันอยู่ในเต็นท์ในขณะที่เตียงของเขาทั้งใหญ่ทั้งกว้างได้อย่างไร



“บัตเตอร์นอนกับพ่อ” เขาบอก แล้วก็สะดุดกับคำแทนตัวเองเพราะความไม่ชิน

“โมง…โมง” บัตเตอร์เงยหน้าขึ้นตอบเขาตอนที่เขาจะคว้าอุ้มร่างเล็กๆ นั่นขึ้นมา

“อะไรนะ?” เขาตกใจที่ได้ยินเสียงลูก

“โมง โมง…” บัตเตอร์พูดอีก ดวงตากลมวาวสีดำสนิทราวเม็ดลำไยเบียดตาขาวจนแทบไม่เห็นจ้องเขาตาแป๋ว หัวใจของศิลาคล้ายก้อนเนยแข็งที่ถูกอุ่นจนเหลวละลาย



“จะนอนกับสี่โมงใช่ไหม?” นิรินโถมตัวเขามาถามบัตเตอร์

แทนคำตอบบัตเตอร์ยิ้มจนตาหยี ส่วนสี่โมงก็คล้ายฟังรู้เรื่องวิ่งยิกๆ มาที่บัตเตอร์แล้วเอาหน้าเล็กๆ ของมันเกยลงบนตักของบัตเตอร์แล้วถูไถไปมา เขาคงแยกสามคนนี้ออกจากกันไม่ได้แล้ว

“ถ้าเธอไม่อึดอัดก็ตามสบาย” เขาพูดกับนิริน

“ไม่อึดอัดค่ะ บัตเตอร์ตัวเล็กนิดเดียว” เธอบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มจนศิลาใจกระตุกวูบ