พวกคุณไม่ใช่นักเขียน

"คุณคิดว่าคุณคือนักเขียน" ผมถามตัวเอง
"อาจใช่หรือไม่ใช่?"ผมตอบตัวเอง
"ผมคิดว่าการเป็นนักเขียนนั้น มันจะต้องเขียนหนังสือมาอย่างน้อยสิบกว่าปีขึ้นไป อย่างไม่ทำอะไรเลยสักอย่างที่ขัดขวางต่อ การเขียนหนังสือ ผมคิดว่าคนเป็นนักเขียนไม่ได้ทำอะไรหรอก นอกเสียจากการเขียนหนังสือ และจะต้องตายไปกับการเขียนหนังสือในที่สุด คนไม่ได้มีชีวิตอย่างนี้ เป็นอย่างขั้นต่ำในการ ตั้งปณิธานแห่งการขีดเขียนอย่างน้อย ๆ สักสิบกว่าปีขึ้นมานั้น ไม่ใช่นักเขียน การฝังสายเลือดในการเขียนหนังสือ ชนิดไม่สามารถลบล้างออก ไม่ได้ใช้เวลาแค่ไม่กี่ปี สองปี หรือ สามปี มันตั้งมีการดำรงมาก่อนแล้วเป็นอย่างสิบกว่าปี เช่นที่ว่ามา มันจึงจะมีสายเลือดแห่งการขีดเขียนฝังในสันดาน"ผมบอกตัวเองต่อ
"ถามจริง ๆ เถอะ คุณทรมานกับการเป็นนักเขียนหรือเปล่า?"
"อาจทรมานหรือไม่ทรมาน แต่อย่างไรการคิดจะเป็นหรือการเป็นย่อมมีทางแห่งการปล่อยวางอยู่บ้างสำหรับการเป็นนักเขียน เราจะต้องมีชีวิตอย่างนี้ต่อไปจนตายด้วยการเขียนหนังสือเป็นส่วนมาก" ผมบอกตัวเองอย่างสรุป.