เชลยใจเจ้าบัลลังก์ ซีรี่ย์ อสูรจำนนรัก 2

“เสน่ห์แรงจริงๆ เลยนะ เผลอแป๊บเดียวก็ทำเพื่อนฉันหลงจนโงโหไม่ขึ้น”
“ต้องให้ฉันขอบคุณด้วยไหมล่ะ” เธอสวนกลับพร้อมเชิดหน้าขึ้นสูง
“ขอบคุณฉัน เรื่องอะไร?”
“ก็ถ้าคุณไม่ทำให้ฉันป่วย ฉันก็คงไม่โอกาสเจอคนดีๆ ที่เป็นสุภาพบุรุษอย่างคุณหมอฮาเวี่ยนน่ะสิ”
“หึ! อย่าทำตัวให้ฉันเข้าใจว่าเธอ ร่าน และ อยาก มากขนาดนั้นเปรมิกา เพราะฉันก็มั่นใจในตัวเองว่าป้อนเธอได้อิ่มทุกครั้งก่อนจะถอนความเป็นชายออกมา”
เพียะ!
“หยาบคาย!”
“แล้วเธอเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่าล่ะ! ที่ฉันสนองให้เธอมันไม่ถึงใจใช่ไหม ถึงได้คิดจะไปซบอกมันแบบนั้น อย่าหวังเลยว่าฉันจะยอม... เธอเป็นของใครไปไม่ได้หรอกนอกจากฉัน ฉันคนเดียว เข้าใจมั้ย!?”
“เข้าใจ ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ! ฉันตกเป็นของคุณก็เพราะคุณบังคับฉัน แต่ถ้าถามความสมัครใจฉันไม่เคยคิดอยากจะมีอะไรคุณเลย รู้เอาไว้เสียด้วย!”
แล้วสองมือหนาที่สั่นไหวจากโทสะในกาย ก็กระชากร่างงดงามที่เพิ่งหายป่วยเข้ามาระดมจูบทันทีอย่างไม่รีรอ จะให้บอกออกไปไหมว่าเขาไม่พอใจแค่ไหนที่ได้ยินอย่างนี้ จะให้เขาร้องตะโกนให้ก้องฟ้าหรือเปล่า ว่าเขาไม่อยากได้ยินเธอพูดว่าไม่อยากมีความสัมพันธ์กับเขา เพราะมันทั้งเจ็บและแสลงใจจนไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไป


“ซาตานร้ายงั้นเหรอ... ” เขาทวนคำช้าๆ อย่างเข่นเขี้ยว
“ใช่! ซาตานที่เผด็จการ ราเชนที่คุณกล่าวหาว่าเขาเป็นโจรถ่อย คุณรู้มั้ยเขาเหมาะที่จะเป็นชีคมากกว่าคุณร้อยเท่าพันเท่า”
“คนอย่างมัน เป็นได้ดีสุดก็แค่โจร”
เสียงนั้นต่ำลึกเหมือนพยายามเหยียบความไม่พอใจไว้ใต้ฝ่าเท้า พร้อมออกแรงกดปลายนิ้วมือที่ใบหน้าของเธอมากขึ้น แก้มสวยจึงมีร่องลึกเมื่อฝ่ามือหนาเพิ่มน้ำหนักลงไป

เธอเข้ามาในฐานะเชลยสาวผู้สวยสดงดงาม และยึดเหนี่ยวทุกๆ อย่างของเขาเอาไว้ในกำมือ ทว่าใจของหญิงสาวที่แตกสลายไปแล้วนั้น ไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้ ดั่งพายุทรายที่โหมกระหน่ำ ตอกย้ำด้วยการกระทำของคนเหนือร่างที่บดขยี้ร่างเธอเสียจนแหลกลาน