เรื่องเล่า ... (พี่สาวที่อยู่บ้านข้างๆ)

หากในวันนั้นไม่ข้ามรั้วไปหาเธอ ก็คงจะไม่ต้องมาร้องไห้เสียน้ำตาให้กับความรู้สึกสิ้นหวังเช่นในเวลานี้

... ผมใช้เวลาหมกตัวอยู่ภายในห้องน้ำกว่าครึ่งค่อนชั่วโมง กว่าจะหายสะอึกสะอื้น ซึ่งไม่เหมาะควรเลยที่จะต้องเป็นเช่นนี้ในวันที่พี่หมิวแต่งงาน ก่อนจะทำสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วจึงเปิดประตูออกมา

ในวันนั้น ผมเดินทางกลับเลยโดยไม่ได้รอล่ำลา และการไม่ได้ล่ำลาก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะล่ำลา แต่ผมคิดว่าเวลานี้ผมคือส่วนเกินในชีวิตคู่ของเธอไปแล้ว

แค่มีสัมพันธ์กันขณะที่เธอมีแฟนอยู่ก็ผิดมากแล้ว เวลานี้จึงไม่ควรจะทำสิ่งใดที่เป็นการเกินเลยอีก

... ผมนั่งหลับมาบนรถโดยสารข้ามจังหวัดตั้งแต่ต้นทางยันปลายทาง
พอตื่นขึ้นมาก็ถึงจุดหมายแล้ว

... ผมไม่ได้บอกความจริงให้ใครๆ รู้ว่าผมไปไหนมา ผมยังทำตัวเป็นปกติเหมือนเช่นที่เคยเป็นมา

ทำงานบ้าง ทำกับข้าว สอนหนังสือ ... ทุกอย่างที่เคยทำ ยังคงเป็นเช่นเดิม

เรื่องพี่หมิว ผมพยายามจะตัดใจจากเธอ แต่ก็ทำไม่ได้เสียที ...

ทุกๆ ครั้งที่นั่งอ่านหนังสือใต้ร่มไม้ต้นประจำ หัวใจเจ้ากรรมก็ยังเอาแต่คิดถึงเธอ

พอหันหลังกลับไปมอง ก็เจอแต่บ้านว่างที่ไร้คนอยู่อาศัย

พี่หมิวไปอยู่กับสามีที่บ้านของอีกฝ่าย

... แต่ก็ดี

เพราะถ้าหากต้องทนเห็นทั้งคู่อยู่ที่นี่ ผมอาจทนปวดใจไม่ไหว ... แต่แล้วหนึ่งเดือนต่อมา เธอก็กลับมาที่บ้านของเธอ

และในวันหนึ่งของวันนั้น ด้วยความตกใจผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อจู่ๆ ได้ยินเสียงเรียกของเธอดังจากทางด้านหลังแบบไม่ทันจะตั้งตัวเตรียมใจมาก่อน

ผมที่อ่านหนังสือเรียนอยู่รีบหันกลับไปมอง แล้วผมก็ได้เห็นเธอ

รอยยิ้มของเธอยังสดใสเหมือนเดิม
รอยยิ้มของผมปรากฏชัดบนใบหน้า
... หัวใจผมเต้นแรง รู้สึกดีใจและสุขใจมากแบบสุดๆ
"เล็กเป็นไงบ้าง"

"... ส ... สบาย .... ด ... ดี ... ครับ" น้ำเสียงของผมสั่นพร่ามากเลยทีเดียว มือไม้ไม่รู้จะวางตำแหน่งไหนดี

พี่หมิวที่ยืนอยู่ข้างรั้วกวักมือเรียกผม

ผมที่ลุกขึ้นยืนอยู่แล้วรีบจ้ำเดินไปหาเธอ
"ม .... มา .... คนเดียว .... ห .... หรือ ... ครับ" น้ำเสียงของผมยังไม่หายสั่น หัวใจก็ยังสั่น และแอบหวังในคำตอบว่าเธอจะมาเพียงคนเดียว

...