สามีจอมเถื่อน

สายวสันต์ทำให้เขาและเธอมาพบกัน คนหนึ่งเร่าร้อนเอาแต่ใจ อีกคนอ่อนหวานบอบบางดุจแก้วเจียระไน แม้ทั้งสองคนแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่สายวสันต์ก็ได้สร้างความชุ่มเย็นในหัวใจรักที่ทั้งสองมีต่อกัน จนสามารถก้าวผ่านเรื่องเลวร้ายต่างๆ ไปได้

“ขอบคุณสายฝนที่พาคุณเข้ามาในชีวิตของผม”

ปลายตะวันกระซิบบอก ลำแขนกอดกระชับร่างบอบบางแน่นขึ้นอย่างแสนรัก

“ขิมรักคุณจังค่ะ”

ปลายตะวันจูบแก้มนวลแรงๆ อย่างให้รางวัลสำหรับคำบอกรักของภรรยา

“ผมอยากถามอะไรขิมอย่างหนึ่งได้ไหม แล้วก็สัญญาด้วยว่าจะไม่โกรธ” ปลายตะวันบอกเสียงจริงจัง ขิมทรายหมุนกายมาสบตาสามีอย่างสงสัย

“อะไรคะ”

“วันที่ขิมจะจากผมไป ขิมบอกว่าชีวิตครึ่งหนึ่งของขิมให้คนที่รักไปแล้ว อีกครึ่งให้ผม แล้วคนที่ขิมรักมันเป็นใครครับ”

ขิมทรายหัวเราะเสียงสดใสมองหน้าสามี

“คิดนานไหมคะกว่าจะถามออกมาได้” เธอยิ้มหวาน จูบแก้มสากสามีเบาๆ

“นานสิครับ กลัวขิมโกรธด้วย” เขาบอกอย่างออดอ้อน กอดร่างบอบบางแน่นเข้าไปอีก

“บอกดีหรือเปล่าน้า” ขิมทรายเอียงคอน้อยๆ แกล้งเอ่ยออกมา

“อย่าแกล้งกันแบบนี้สิครับ” เขาบอกเสียงขึ้นจมูกเหมือนงอนๆ

“ขิมกลัวคุณเสียใจน่ะสิคะ” เธอแกล้งยั่วอีกฝ่าย มือบางก็ลูบไล้แผ่นอกกว้างไปมา ใบหน้าคมเริ่มบึ้งตึงขึ้น

“มันเป็นใคร บอกมานะ” ปลายตะวันครางฮึ่มในลำคอ

“เจ้าปลายตะวันผู้อ่อนโยนน่ะสิคะ ขิมรักเขาม้ากมาก คุณอย่าไปทำอะไรเขานะ ไม่งั้นเราเลิกกัน”

ปลายตะวันนิ่งงันไปชั่วครู่ แล้วตวัดร่างบอบบางอุ้มลอยขึ้นจากพื้นตรงไปยังเตียงนอนกว้าง ก่อนจะวางเธอลงอย่างเบามือ

“ขิมทราย...แกล้งผมเหรอ” เขาเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาคมพราวระยับ เสียงหัวเราะสดใสของหญิงสาวดังประสานกับเสียงครางอย่างคาดโทษของสามี

ขิมทรายยิ้มน้อยๆ ยกมือโอบรอบลำคอหนา ดวงตาสองคู่สบประสานถ่ายทอดความรักที่มีให้แก่กันและกันออกมาจนหมดสิ้น จากนี้ขิมทรายและปลายตะวันก็จะพิสูจน์ความรักด้วยร่างกายและหัวใจ ว่าความรักของเขาและเธอจะยังคงหวานตลอดไปไม่ว่าจะเป็นฤดูไหนก็ตาม

สายลมพัดพาละอองฝนลอยเข้ามาทางหน้าต่าง ผ้าม่านลูกไม้สีขาวพัดพลิ้วไหวไป ร่างบอบบางหลับตาพริ้มซบอยู่บนอกกว้าง แล้วรำพึงออกมาเบาๆ

“ขอบคุณนะคะสายวสันต์ ที่นำพาความรักมาให้ ขอบคุณเหลือเกิน”