คำสั่งหัวใจ

คำสั่งหัวใจ โดย...บัวริน อารัมภบท
“หิวไหม”
“ไม่...”หล่อนปฏิเสธ แต่เขากลับกดร่างบางลงนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว หล่อนมองเขาตาเขียวปัด
“จะบังคับกันไปถึงไหนนี่”
“คุณไม่ได้กินข้าวทั้งวันเลยนะผมรู้”
“มันเรื่องของฉัน”
“ไม่กินใช่ไหม”เขามองหล่อนอย่างเอาเรื่อง หล่อนเมินหน้าไปทางอื่นอย่างเย่อหยิ่ง ไม่สนใจกับข้าวที่เขาให้คนของเขาเตรียมเอาไว้ให้
“ไม่!”
“ตามใจ งั้นผมกินก่อนล่ะ ผมตามหาคุณทั้งวัน หิวจะแย่อยู่แล้ว”เขาตักอาหารใส่ปากอย่างไม่สนใจหล่อนอีก ภาวิศาท้องร้องขึ้นโดยไม่รู้ตัว อีตาบ้า...มากินยั่วกันอยู่ได้ หล่อนค้อนเขาอย่างขวางๆ ทำท่าจะลุกหนี ตอนนี้น้ำลายสอไปหมดแล้ว เพราะหิวจัดขึ้นมากะทันหัน
“ผัดผักรวมนี่รสชาติไม่เลวเลยนะ...แกงนี่ก็อร่อยทีเดียว”เขาตักอาหารเข้าปากตุ้ยๆ หล่อนลอบกลืนน้ำลายอย่างนึกฉุนคนแกล้งยั่วหล่อน อีตาบ้า...ทำไมไม่เรียกหล่อนอีกนะ...เขาควรคะยั้นคะยอหล่อนซิถึงจะถูก แต่เขากลับกินเอากินเอา ไม่คิดจะเรียกกันบ้างเลย หล่อนมองอาหารบนโต๊ะตาปรอย ลอบกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ ไม่รู้ว่าเขาแอบยิ้มอยู่ หลังจากลอบมองหล่อนอย่างขำๆ
“จะหมดแล้วนะ ไม่กินหรือไง”
หล่อนค้อนเขาอย่างขวางๆ“ไม่กินเสียให้หมดเลยล่ะ”
“อิ่มแล้ว...ที่เหลือนั่นเหลือไว้ให้คุณ กินซะ ถ้าไม่กินจะเอาไปทิ้ง”
“บ้าเหรอ...ทิ้งทำไม เสียของ”ภาวิศารีบหยิบช้อนมาตักกินอย่างหิวจัด ก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อาหารอร่อยๆจริง หล่อนเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันอย่างเขาว่าจริงๆ หล่อนมัวแต่คิดหนีกลับบ้าน เอาเข้าจริงๆ กลับทำไม่สำเร็จ น่าโมโหเหลือเกิน
หล่อนเชิดหน้าใส่เขาอย่างยโส
“คุณคิดหรือว่าจะขังฉันไปได้ตลอดชีวิต”
เขาส่ายหัวไปมา “มีเหตุหน่อยซิคุณ”
รักด้วยใจ บัวริน