เกลียดนัก... ข้าจะเป็นที่รักให้ดู เล่ม 2 (จบ)

‘หลี่ชงเหอ’ ฉายาอ๋องเหยี่ยวทะเลทรายผู้แสนเย็นชากับ
‘ฟางถิงถิง’ คุณหนูกำมะลอในบ้านเศรษฐีที่จับพลัดจับผลูให้หนีตามกันทั้งที่ยังเข้าใจผิด
เขาอาศัยที่นางความจำเสื่อมบีบคั้น
แม้ใจอยากรักแต่ก็ไม่อยากรัก แม้อยากเกลียดก็ทำใจมิได้
เขาจะทำเช่นไรให้หลุดพ้นจากสถานการณ์เลวร้ายที่ไม่คาดคิด
และห้ามใจไม่ให้ตกหลุมลูกกวางน้อยตัวนิ่มได้...

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คิดจะต่อรองเช่นนั้นรึ...
หึหึ…
หลี่ชงเหอกระตุกยิ้มเยาะหยันก่อนเอ่ย “เจ้าอยู่ในสถานะที่จะทำเช่นนั้นได้รึกวางน้อย”
“ข้ามิใช่กวางน้อย”
“ก็ได้ ไม่เป็นกวางน้อยหรือจะเป็นหมูน้อยแทน”
“ข้าไม่เป็น! ไม่เป็น ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น” นางพร่ำบอกพลางผลักไสอ้อมแขนแกร่งที่กำลังรุกรานอีก
หลี่ชงเหอซ่อนรอยยิ้มพึงใจก่อนจะปล่อยนางเป็นอิสระแล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นขึงขังก่อนเอ่ย “ก็ได้ เจ้าคงเหนื่อย ข้าไม่กวนแล้ว เจ้านอนเถอะ”
พูดจบหลี่ชงเหอก็ผุดลุกหมุนตัวหันหลังออกไปจากกระท่อมแต่ยังไม่พ้นประตูก็ชะงักหันมาที่นาง
“นอนเสีย พรุ่งนี้เราต้องเดินทางต่อ”
“แล้วไหนเจ้าว่าที่นี่เป็นบ้านเจ้า”
“ที่นี่แค่โรงนาที่เอาไว้พักค้างคืนก่อนเดินทางต่อเท่านั้น”
“แล้วบ้านเจ้าล่ะ”
“บ้านข้ายังต้องเดินทางอีกไกลโพ้น ไม่ถึงเร็วขนาดนี้หรอก เจ้านอนเสียพรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางแต่เช้า”
“คนโกหก เจ้าคงเกลียดข้ามากถึงได้แกล้งข้าให้ใจเสียถึงเพียงนี้” นางตัดพ้อไม่พอดวงตากวางเริ่มมีหยาดน้ำตาคลอ
หลี่ชงเหอไม่ตอบ เขาเพียงนึกสงสารจึงลูบศีรษะนางอย่างลืมตัว จะบอกได้อย่างไรว่าตัวเองเป็นใครในเมื่อตัวนางเองก็ยังไม่ชัดเจนว่าหวังสิ่งใดจึงได้ติดตามมาเช่นนี้ เขาแค่อยากให้นางเลิกหวังว่าเขาจะเป็นเศรษฐีมั่งมีที่จะทำให้ชีวิตนางสุขสบายหลังจากได้ที่เกาะใหม่
เขาไม่ไว้ใจ...
ไม่อยากถูกใช้เป็นเครื่องมือไม่ว่าจากนางหรือจากใคร
ใช่...
เขาไม่อยากมีใจให้นางไปมากกว่านี้...