คืนหลง

'เธอต้องทำให้เขา "หลง" ภายในสี่สิบแปดชั่วโมงให้ได้'

“เอ่อ คุณเจตต์ค่ะ” เสียงสั่นเครือเอ่ยเรียกชายหนุ่ม
“มีเอกสารต้องเซ็นอีกเหรอ”
“ปะ เปล่าค่ะ แต่เกนมีเรื่องอยากจะรบกวนปรึกษาค่ะ” เสียงละลำละลักเอ่ยสะดุดไม่เต็มปาก ทำให้ชายหนุ่มสงสัยจนต้องวางท่ากอดอกเพื่อตั้งใจฟังสิ่งที่เธอต้องการปรึกษา
“มีอะไร” คำสั้นของคนพูดน้อยยิ่งทำให้เธอใจแกว่ง
“คือ รอบนี้คุณเจตต์ไม่ต้องให้เด็กฝึกงานมา...เอ่อ ทำแบบนั้นได้มั้ยค่ะ” ทั้งกระดากอาย ทั้งขายขี้หน้า หากแต่ชายหนุ่มยังคงนั่งฟังนิ่งไม่เอ่ยคำสงสัยใด
“คือ พอดีเกนมีเรื่องต้องใช้เงินจำนวนมาก ถ้าครั้งนี้เกนขอเป็นคนทำได้มั้ยค่ะ” เกนหลงหลับตาปี้เอ่ยออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ชายหนุ่มตรงหน้าก็ได้ยินทุกคำของเธออย่างชัดเจน
เจตต์เปลี่ยนอิริยาบทมาเป็นนั่งชันศอกกับโต๊ะมือหนาประสานอยู่ที่ปลางคางที่มีเปื้อนเคราสากจางอยู่ ดวงตาหมาป่าดำมืดจ้องมาที่คนตรงหน้า
“ต้องใช้เงินเท่าไร”
“สามแสนกว่าค่ะ”
“ก็คือสี่แสน” เกนหลงพยักหน้าไม่กล้าสบตา
“สี่แสนต้องทำกี่ครั้ง”
“สี่ถึงหกครั้งค่ะ”
“ครั้งละกี่ชั่วโมง”
“สองถึงสามชั่วโมงค่ะ” เจตต์ยกโค้งมุมปากเจ้าเล่ห์ ความเป็นเลขาของเธอทำหน้าที่ได้ดีในการจดจำเรื่องของผู้เป็นนาย
“ต้องทำท่าไหนบ้าง” เธอนิ่งงันด้วยไม่รู้จะตอบเช่นไร จึงทำได้เพียงส่ายหน้า
“ถอดแว่นออก แล้วมองมาที่ฉัน” เกนหลงถอดกรอบแว่นสีดำออกจากใบหน้างาม เธอหรี่ตามองไปที่ชายหนุ่มตามคำสั่ง
“เห็นฉันมั้ย”
“เห็นค่ะ แต่ไม่ชัด”
“ระยะห่างแค่นี้เธอยังเห็นฉันไม่ชัด แล้วเวลามีอะไรกันเธอจะมีอารมณ์ได้ยังไง”