โซ่รักเมียเก่า

หลังหย่าขาดจากกัน ‘ลลีนา’ พยายามหลบซ่อนเลือดเนื้อเชื้อไขของ ‘พายุ’
เพราะคิดว่าเขาไม่ต้องการลูก จนกระทั่งห้าปีผ่านไปเขากลับมาอีกครั้ง
กลับมาเพื่อทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรเป็นของเขา
ไม่ว่าจะเป็นลูกหรือเธอ

.............................................................

“เป็นไงคะ หลับสบายดีไหม”
เธอถามอย่างอาทร เหมือนที่เคยถามทุกวัน ทว่าครั้งนี้น้ำเสียงกลับสั่นเครือ แต่ก็ยังพยายามฝืนยิ้มให้ลูก ทั้งที่ในใจนั้นสงสารลูกเหลือเกิน
ไลลาส่ายหน้าจนผมกระจาย ก่อนจะบอกแม่เสียงขึ้นจมูก
“ไม่ดีค่ะ”
ลลีนาได้ฟังแล้วก็อยากจะร้องไห้ แต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องลูก หญิงสาวสวมกอดร่างเล็กเอาไว้แนบอก ปล่อยให้มือน้อยๆ นั้นสอดเข้ามาใต้เสื้อ วางอยู่กลางอกอุ่นอย่างที่คุ้นเคย
“แม่ขา...”
“จ๋าลูก”
เธอขานรับเสียงอ่อน แล้วก็ต้องใจหายวาบเมื่อจู่ๆ ไลลาก็ถามขึ้นว่า
“ป๊ะป๋าเป็นของพี่ลาไหมคะ”
“ทำไมพี่ลาถามอย่างนั้นล่ะคะ”
ลลีนาย้อนถามอย่างระมัดระวัง เด็กเล็กๆ อย่างนี้ยังเปราะบางนัก ไม่ควรจะพูดจาชักนำ จะยิ่งทำให้ใจเสียได้ง่าย
“ป๊ะป๋ากอดคนนั้น ไม่กอดพี่ลา”
เด็กหญิงบอกเสียงอู้อี้ ลลีนากลั้นน้ำตาไม่อยู่ แต่ก็ต้องรีบปาดมันทิ้งไปเสีย ก่อนที่จะหยดลงใส่แก้มยุ้ยของลูก เธอดันร่างเล็กออกห่างเพื่อจะประคองดวงหน้ากลมๆ นั้นเอาไว้ ปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน
“พี่ลาไม่เจ็บนี่คะ แต่ว่าแม่กอดพี่ลาอยู่นะ กอดแน่นๆ แบบนี้เลย”
เธอกอดกระชับร่างเล็กไว้อีกครั้ง เด็กหญิงสูดจมูกแรงๆ ก่อนจะบอกเสียงอู้อี้ตามประสาเด็กที่ขี้ใจน้อยว่า
“พี่ลาโป้งป๊ะป๋า”
“โถ...คนดี”
ลลีนาถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้จะปลอบลูกอย่างไรดี รับรู้ได้ถึงความเสียใจของลูก เธอยิ่งเสียใจมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า