ลู่ผิงมั่ว ฮูหยินเอกที่(ไม่)รัก

“พี่ชาย” นางเผลอเรียกเขา
“ข้าคือสามีของเจ้า...มั่วเอ๋อเข้าใจหรือไม่”
นางส่ายหน้า เขาจึงกระซิบ “ข้าไม่ใช่พี่ชายของเจ้าอีกแล้ว”
คำกล่าวนี้มาพร้อมกับชุดตัวในอีกชั้นถูกโยนลงบนพื้นข้างเตียง ตอนนี้ร่างกายของลู่ผิงมั่วเหลือเพียงเอี๊ยมสีขาวปักลายม่อหลันสีม่วงเช่นเดียวกับกระโปรงตัวนอกที่ถูกถอดออก
ความงามที่ไม่เคยพานพบเช่นนี้ทำเอาถงห้าวอี้ไม่อาจหักห้ามใจตนเองได้ ต่อให้สามารถหักห้ามได้เขาก็ไม่คิดทำเช่นนั้น เขาพลิกกายบางให้หันหน้าเข้าหา เพื่อจะได้มองความเย้ายวนของสตรีที่แต่งกับตนให้ชัดเจน
ปลายนิ้วไล้ไปตามโครงหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ดวงตาคมคายฉายแววร้อนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“มั่วเอ๋อ...คืนนี้ข้าคงต้องทำร้ายเจ้าแล้ว”
“พี่อี้...จะตีข้าหรือ”
“ไม่ตี”
“พี่อี้...จะกัดข้าหรือไม่”
“กัด”
เขาตอบรับเสียงหอบ อ้าปากได้ก็งับลำคอของนางทีหนึ่ง ทิ้งร่องรอยฉ่ำชื้นจากปากและฟันเอาไว้ “กัดเช่นนี้ ทั่วร่างของเจ้า มั่วเอ๋อ...ยินดีให้ข้ากัดหรือไม่”


ฝากผลงานของกู่เล่ยด้วยนะคะ
ขอบพระคุณทุกการสนับสนุนค่ะ