ลวงรักมารร้าย อุบายหัวใจ

วังมารไม่ใช่สถานที่ของคนอ่อนแอ เมื่อรู้ว่าตนด้อยพลังเช่นนั้นต้องไม่ด้อยปัญญา..

ที่สำคัญ จงอย่าเป็นตัวหมากบนกระดานของใคร แต่จงเป็นผู้ชมห่างๆที่มิมีผู้ใดอยากเฉียดเข้าใกล้..

ว่าให้ง่ายคือ จะอยู่รอดได้ไม่ใช่แค่แข็งแกร่ง แต่ต้องใช้สมองให้เป็น นั่นคือสิ่งที่ท่านแม่เคยสอนข้าก่อนจะลาโลกไปอย่างน่าเศร้า

คิดว่าข้าตีความไม่ผิด.. เพราะหลังจากนั้นข้าก็มีชีวิตที่ดีมาตลอด

แม้ว่าชีวิตที่ดีนี้..คือการไม่รับรู้ความเป็นไปอันน่าอนาถของใคร เสมือนอยู่ในโลกที่มีแค่ตัวข้าคนเดียวก็ตาม

เช่นนั้นก็ถือว่าข้าเม่ยซินเป็นเด็กดีที่ทำตามคำสอนแม่มิใช่หรือ

"อา! ฮ่าๆๆๆ!!"

เจ้าของเสียงหัวร่อลั่นโลกคือโฉมสะคราญใบหน้าแฉล้มแต่กลับไม่เกลี้ยงเกลาด้วยเศษฝุ่นดินที่เปรอะเปื้อนเกือบทั่วตัว 

"ดีเกลือเกิน ข้าชอบเหลือเกิน!"

นางยังพูดไปยิ้มไป แม้ตรงหน้าไม่มีแสดงละคร หรือหูไม่ได้ยินเรื่องขบขันจากก้อนหินและต้นหญ้า

..หรือแม้กระทั่งตอนที่เห็นพี่คนไหนถูกสังหาร

เพราะแบบนั้น นางถึงถูกขนานนามว่าเป็นหญิงบ้าลูกสาวจอมมาร



..แต่ใครสนเล่า!



ช่วยไม่ได้ เมื่อวังมารไม่ใช่สถานที่สำหรับสตรีบอบบางร่างน้อยด้อยพลัง เช่นนั้น..คงถึงคราวที่ข้าเม่ยซินต้องลับเหลี่ยมเหลาอุบายไว้เป็นโล่เป็นหอกให้ตัวเองแล้ว