เมียแรกหวาน

จวนจะเก้าโมงเมื่อร่างสูงผละลุกจากที่นอน พอเห็นเขาสวมกางเกง คว้าเสื้อมาพาดบ่าแล้วเดินกลับห้องสิริวธูก็รีบลุกมาสวมอาภรณ์ของตนตามออกไปทันที
หญิงสาวช่วยสามีแต่งตัวอย่างคล่องแคล่ว พอเรียบร้อยก็วิ่งไปคว้าโทรศัพท์ทั้งสองเครื่อง กระเป๋าสตางค์และป้ายห้อยคอของเขาวิ่งตามลงบันได
วันนี้ทรงวัชรแต่งตัวไม่ได้เป็นทางการมากนักเนื่องจากเป็นงานของภาคเอกชน เขารั้งร่างบางเข้าไปกอด หอมแก้มเธอหนักๆ อย่างเร่งรีบหลังจากที่หญิงสาวช่วยคล้องป้ายเล็กๆ ที่คอ
สิริวธูเองก็สวมกอดร่างสูงเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ถูกหอมเข้าหนเดียวเธอถึงกับเผลอกระซิบบอกความในใจ...
“เดียร์รักอาวัชรนะคะ”
พูดออกไปแล้วจึงรู้ตัวว่าพลาด หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวเมื่ออีกฝ่ายยืนตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดของเธอ
“เดียร์จะรอ...”
“อืม จะรีบกลับ”
“รอจนกว่าจะถึงวันที่อาวัชรลืมผู้หญิงคนนั้น แล้วหันมารักเดียร์บ้าง นานแค่ไหนเดียร์ก็จะรอ”
หญิงสาวพูดจบจึงยอมคลายอ้อมกอด กระทั่งอีกฝ่ายขึ้นรถออกไปแล้ว เธอยังคงยืนมองส่งจนท้ายรถประจำตำแหน่งคันนั้นเลี้ยวหายลับสายตา


* ไม่ใช่นิยายรักหวานแหวว
** แทบไม่มีความละมุนในเรื่อง สายละมุนขอให้ผ่านก่อนน๊าา y-y


เพราเองค่ะ