คุณคี

: คุณคี :

“พะวาอยากเป็นเด็กคุณคีค่ะ”
คำที่โพล่งบอกทำให้เธอดูบ้าบิ่นไม่น้อย ทว่ามันถูกไตร่ตรองมาหลายวันแล้ว
“ใครๆ เรียกฉันว่าเฮีย”
คีหรือว่าคิระที่ได้ฟังประโยคนั้นดูไม่ได้ตกใจ คงเพราะเขาเจอกับเรื่องพวกนี้เป็นประจำ แตกต่างไปก็ตรงสรรพนามที่หญิงสาวตรงหน้าเรียกขานเขา
“ค่ะ พะวารู้”
เธอรู้ว่าใครๆ ต่างเรียกเขาว่าเฮียคี ดวงหน้ายังจดจ้องมองหนุ่มฮอตสวมแว่นที่ดูเข้ากับเขาเป็นอย่างมาก ใจจดจ่อรอรับคำตอบที่จะหลุดพ้นริมฝีปากหนา
อากัปกิริยาของคิระยังนิ่งสงบท่ามกลางเสียงดัง สายตารอคำตอบ และการเดินไปมาของนักเที่ยว พะวาลุ้นเสียยิ่งกว่าตอนลุ้นผลการสมัครงาน กระทั่งได้ยินคำถาม
“รู้กฎของฉันไหมพะวา”
“พะวาอาจจะพอรู้ค่ะ”
“ฉันไม่ชอบคำว่าอาจจะ ฟังดูเหมือนรู้ แต่ไม่รู้” เสียงทุ้มๆ นั่นไม่ได้ตำหนิ แต่บอกว่าหญิงสาวสมควรจะรู้กฎของเขาให้ชัดเจน
พะวาส่งยิ้มแห้งๆ โต้กลับ แล้วตั้งใจฟังกฎ
“กฎของฉัน คือแตะต้องได้ทุกส่วนบนร่างกาย ยกเว้นหัวใจ”


--------------------------------------------------------

“ถึงบ้านแล้วใช่ไหมพะวา”
“ค่ะ”
“ขอโทษที่ไม่ได้รับสาย เมื่อกี้เกิดเรื่องวุ่นๆ ขึ้นน่ะ”
เมื่อพะวากดรับสายเขาก็รีบขอโทษ ลมหายใจถูกพรูออกจากอกเพราะความคิดหนึ่งยังคั่งค้างอยู่ในอก ขอให้ไม่ใช่เช่นนั้น
“นี่ฉันกำลังกลับไปหาแล้วนะพะวา” คิระบอกไปอีก แต่ประโยคที่สวนกลับมาทำให้เขารู้ว่ามันไม่ปกติ
“คุณคีไม่ต้องมาหาพะวาอีกแล้วค่ะ พะวาต้องอยู่คนเดียวค่ะ” พะวาบอกออกมาเสียงเบา ไม่สดใสร่าเริง
เหมือนเคยๆ
“อยู่คนเดียว” คิระทวนใจความสำคัญ ก่อนจะได้ยินคำยืนยันที่เพิ่มเติมความเจาะจงมาอีก
“ค่ะ อยู่โดยไม่มีคุณคี”

--------------------------------------------------------

โหลดตัวอย่างอ่าน ก่อนที่จะตัดสินใจซื้อนะคะ
-นักอ่านที่เคยอ่านผ่านเว็บ แนะนำให้อ่านใหม่ค่ะ เพราะมีการรีไรท์เพิ่มเติมเข้าไป
-เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง อาจจะมีไม่สมเหตุสมผลบ้างนะคะ
-แนะนำให้ซื้อผ่านเว็บจะถูกกว่าค่ะ
-เกี้ยวเกล้า-