…แต่เหว่ว้าก็โบยตีอยู่นี่แล้ว

รวมกวีนิพนธ์เรื่องยาว 30 สำนวนที่ร้อยเรียงเป็นเรื่องเล่า เศร้า สุข ฝัน หวัง มีทั้งเรื่องราวเกี่ยวกับความรัก ชีวิต สังคม การเมือง ฯลฯ ส่วนมากผ่านการตีพิมพ์ตามหน้านิตยสารและหนังสือพิมพ์ เช่น เนชั่นสุดสัปดาห์, สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์, สยามรัฐรายวัน (ชาวกรุง), ผู้จัดการรายวัน, ขวัญเรือน, ฅ คน เป็นต้น

"แต่เหว่ว้าก็โบยตีอยู่นี่แล้ว"

ไม่คาดฝันแม้วันเดียว...เกี่ยวกับรัก
จะประจักษ์รสเจ็บเหน็บหนาวอก
เคยชีวิตเช่นธุลีไม่มีสะทก
มารู้ตัวน้ำตาตก...ตลกชะตา
แล้วที่สุด ความเชื่อมั่นถูกสั่นคลอน
แต่ละภาพช่างแย้งย้อนตอนห่วงหา
แต่ละคำบรรยายให้เหว่ว้า ...
ชี้วิกฤติวัยชราได้น่ากลัว
เกิดอะไรขึ้นกับรักบริสุทธิ์?
ความดีงามกี่ชุดชำรุดรั่ว?
โดยมิทันระวัง, มิตั้งตัว
ความมืดมัวกลับกลืนมิด ปิดบังใจ
ใครเติบโตแล้วแยกย้ายไปกันหมด
แบกต้นทุนทรหด เขียนบทใหม่
แสวงหาให้เห็นและเป็น ไป
ห่างไกล,ค่อยไกลห่าง...แล้วร้าง ลา
เป็นสุข ทุกข์ ในยุคสมัยหนึ่ง
ณ ที่ซึ่ง “ไม่มีเงิน-ไม่มีค่า”
ลืมถวิลถิ่นแร้นแค้น “แผ่นดินมารดา”
ทิ้งบางใครจมน้ำตาแห่งรอคอย
ให้วันหนึ่งใครปรากฏ ร่วมบทโศก
ฉากเฉาโชคชินแต่ช้ำความต่ำต้อย
นาฏกรรมดูโหดร้าย คล้ายซ้ำรอย
โบยตีนางผู้เหงาหงอยอยู่นิ่งนาน
จอสี่เหลี่ยมฉายภาพจริงยิ่งหดหู่
แม้มิรู้ผู้ถ่ายทำ น้ำตาผ่าน?
หรือเพียงเห็นเป็นหน้าที่ วิถีงาน-
หวังเรตติ้งอันบันดาล แค่ด้านชิน
กับทางออกที่ไม่มี-ที่เหล่านั้น
คงปัญหาสารพัน บั่นทอนสิ้น
สภาพกายไม่คล้ายไหว ,ไม่มีกิน
ยังใจวิ่นแหว่งแล้ว สิ้นแววรัก
ยังดีที่แห่งนี้ พอมีบ้าง-
โทรทัศน์จออ้างว้าง....ให้แน่นหนัก
มีข่าวสารให้ตามติด ยามคิดพัก
จากทอถักวรรควลี “วิถีรอ”
แต่ก็ยังหวั่นใจ ในไกลห่าง
ละ วางอย่างไรให้พ้นหนอ?
ได้แต่ทอดถอนใจในบางท้อ
ฝืนจ้องจอสะเทือนใจให้จบรายการ

ไม่คาดหวังแม้วันเดียว...เกี่ยวกับรัก
แต่ร่ำไห้เหมือนทายทัก ไม่รู้จักผ่าน
หรือปลายทางแห่งการรอเพียงทรมาน?
ให้ตรึกตรองแล้วสะท้าน ผ่านน้ำตา
“หรือวันหนึ่งผู้รับบทรันทดเศร้า-
จะเป็นเรา ? ” นางหวาดไหวใจสั่นพร่า
อยากมั่นใจว่ารักจักเยียวยา
แต่เหว่ว้าก็โบยตีอยู่นี่แล้ว!

"กังวาลไพร นามฯ"