รักคุณตามอัธยาศัย

เธอพบเขาในค่ำคืนหนึ่งริมกว๊านพะเยา มนต์เสน่ห์ของจังหวัดพะเยาและผู้คนที่นั่น ทำให้สาวชาวกรุงอย่างเธอคลั่งไคล้หลงใหลและเร่าร้อน รวมถึงความลับบางอย่างที่ตามค้นหาได้เปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล...
-------------------
“คุณชื่ออะไร ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย”

“ศศิรัมภาค่ะ คุณล่ะคะชื่ออะไร”

“ภูฉาย”

“ฉันชื่อเล่นว่าฟางนะคะ คุณมีชื่อเล่นไหมคะ”

“ฟืนครับ”

“บังเอิญจัง... ฟอ ฟัน เหมือนกัน” ศศิรัมภาพูดเบา ๆ เหมือนรำพึงรำพันกับตัวเองมากกว่า

“คุณมาที่พะเยามาเที่ยวหรือมาธุระ” ภูฉายเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง

“ทั้งสองอย่างค่ะ วันนี้ฉันเพิ่งไปธุระที่ดอกคำใต้มาค่ะ”

“ดอกคำใต้ ? ”

“ค่ะ ไปจัดการธุระให้เรียบร้อยก่อนจะกลับไปทำงาน”

“กลับไป ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“ที่อเมริกาค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจตอบสั้น ๆ ตอนที่ทนายส่งข่าวอาการป่วยหนักของตา เธอตัดสินใจลาออกจากงานเพราะเกรงใจบริษัท และไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ที่ไทยนานแค่ไหน

ต่างคนต่างนิ่งเงียบไป คนแปลกหน้าสองคนที่เพิ่งได้ทำความรู้จักกัน แค่มานั่งเคียงข้างกันต่อหน้าพระประธานองค์ใหญ่ ได้รู้จักชื่อ ก็ถือว่าได้รู้จักกันมากขึ้นอีกหนึ่งขั้นแล้ว

“กินข้าวกันไหม” เสียงทุ้มนุ่มจากคนข้าง ๆ ทำให้หญิงสาวหันไปมองหน้าภูฉาย

“หมายถึงว่าคุณชวนฉันไปกินข้าวหรือคะ” ศศิรัมภารู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมา อยากจะคิดเป็นอื่น แต่ก็เร็วเกินไปที่จะคิดอย่างนั้น จึงแก้เขินด้วยการถามย้ำเขาด้วยประโยคเดิมกลับไป

“ใช่ครับ...กินข้าว บางทีคนกรุงเทพฯ อาจจะอยากให้พาไปกินอาหารพื้นเมืองอร่อย ๆ”

“เอ่อ ฉันไม่อยากรบกวนคุณเลยค่ะ ทางบ้านคุณอาจจะไม่ยินดีนักถ้าเราจะไปกันสองต่อสอง”

หญิงสาวประเมินด้วยสายตาคาดคะเนว่าเขาน่าจะอายุมากกว่าเธอหลายปีและอาจจะแต่งงานแล้ว ไม่กล้าละลาบละล้วงถามเรื่องส่วนตัวของเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะโยนหินถามทาง

ทั้งที่เธอเองก็ไม่ชอบให้ใครมาถามอายุ น้ำหนัก ส่วนสูง

“ผมโสด ยังไม่ได้แต่งงาน ไปไหม ? นั่งอยู่ต่อหน้าพระประธาน ผมไม่โกหก” ภูฉายบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่นบวกกับแววตานิ่ง ๆ ที่สบมา

สายตาเขาไม่หลุกหลิก เธอเกลียดตัวเองที่เชื่อเขาและตัดสินใจเร็วพอ ๆ กับคำพูดที่ตอบรับเขาแทบจะทันที

“ค่ะ ไปค่ะ ฟางก็...ไม่มีใคร” ตอบรับไปแล้วศศิรัมภาตะครุบคำพูดคืนแทบไม่ทัน ทั้งที่เพิ่งกินอาหารไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้และยังอิ่มแปล้ ตอนนี้เพิ่งสี่โมงเย็นเท่านั้น แต่ในเมื่อเป็นเขาชวน เธอก็อยากไปกับเขา