BAD GUY รุ่นพี่คนดี

ผ่านไปสักพักใหญ่พี่เรซเอ่ยบางอย่างท่ามกลางกลุ่มเพื่อนที่มากมายของพี่ดิน “ชื่อคนดี ชื่อเหมือนคู่หมั้นไอ้นาฟเลยเนอะ”
สายตาที่จะสื่อมาเหมือนจะสงสัยก็ไม่เชิง เรียกว่าเปิดประเด็นก็ว่าได้
“เออว่ะ ชื่อเหมือนกันเลย แต่คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกมั้ง แล้วคู่หมั้นมึงไม่มาเหรอไอ้นาฟ” พี่หวายพูดเสริม
จะหยิบยกกันขึ้นมาให้เป็นประเด็นทำไม แล้วปัญหาตอนนี้คือพี่ดินลุกไปเคลียร์กับลูกค้าที่เมาแล้วมีปัญหา
“นั่นสิ นั่นน้องรักไอ้ดินนี่หว่า น้องไม่มาเหรอ” เพื่อนในวงถามขึ้นมา
“มึงไม่โทรถามคู่หมั้นมึงหน่อยไอ้นาฟว่าน้องไม่มาวันเกิดพี่ชายสุดรักเหรอ” เพื่อนอีกคนพูดขึ้นเช่นกัน
“นั่นสิ กูโทรหาสักหน่อยคงดี เผื่อคู่หมั้นของกูจะเหงาเพราะอยู่ห้องคนเดียว” พี่สายรหัสของฉันล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทร
ให้ตายเถอะ ฉันลืมกดปิดเสียงมือถือแน่เลย ด้วยความลนลานฉันรีบล้วงเอามือถือขึ้นมาหวังว่าจะกดปิดเสียง
Rrrrr…
แต่เหมือนกับว่าจะไม่ทันแล้ว เบอร์โทรของพี่สายรหัสโชว์ขึ้นมาหน้าจอ ‘พี่หื่น’ คือชื่อที่ฉันพิมพ์ชื่อเขาไว้ หนำซ้ำยังมีรูปของเขาเด้งขึ้นมาด้วย
เหมือนโดนจับจ้องจากใครคนหนึ่ง ฉันเบนสายตาไปที่จุดนั้น ใช่เลย ใช่จริง ๆ พี่สายรหัสมองฉันอยู่ เขากดวางสาย และพิมพ์บางอย่างมาแทน
(พี่หื่น: คุยกันหน่อยมั้ย)
(พี่หื่น: อยากได้คำอธิบาย)
(พี่หื่น: จะคุยตรงนี้ หรือจะกลับไปคุยที่ห้อง)
โนติเด้งเข้ามารัว ๆ ตัวฉันควรต้องทำยังไง
(พี่หื่น: เอาไงดี ตัดสินใจดี ๆ นะครับคุณภรรยา)
ฉันลุกพรวดพราดขึ้นทันทีที่เห็นโนติเด้งมาอีกครั้ง ไม่ดีแน่ ๆ สถานการณ์นี้มันแย่มาก ๆ ที่นั่งรวมอยู่โต๊ะนี้มีแต่รุ่นพี่ที่มหา’ลัยกันทั้งนั้น เกิดพี่สายรหัสทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมาฉันคงถูกตราหน้าว่าเด็กเลี้ยงแกะ และคงดังในเพจของมหา’ลัยด้วยหัวข้อต่าง ๆ นานา
ฉันเดินออกมาจากโต๊ะ กะว่าจะไปบอกพี่ดินและให้เขาช่วยพูดกับเพื่อนสุดหื่นของเขา
“จะไปไหน” เพื่อนของพี่แหวนคนที่เสนอตัวไปเข้าห้องน้ำกับเธอเดินมาดักหน้าฉันก่อนที่ฉันจะเดินเข้ามาด้านในร้านของพี่ดิน
“ไปหาพี่ดินค่ะ”
“ดินไม่ว่าง” เธอมองฉันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย ทำไมเหมือนเกลียดฉันแล้ว
“กับคนดี พี่ดินบอกว่าว่างตลอดค่ะ” ฉันไม่ได้อวดเบ่ง แต่พี่ดินบอกฉันไว้แบบนี้จริง ๆ
“อวดดี ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอกับดินรู้จักกันยังไง แต่ดินมีเจ้าของแล้ว เธอควรไปซะ อย่ามาหน้าด้าน”
“แต่คนดี...”
“นี่พูดขนาดนี้แล้ว อย่าทำเหมือนโง่ได้มั้ย” เธอเดินเข้ามาหมายจะผลักฉัน แต่ก็โดนมือหนาของร่างสูงใหญ่จับข้อมือเธอไว้
“อย่าคิดจะแตะตัวผู้หญิงคนนี้อีก แล้วก็เงียบปากไปซะ” เจ้าของเสียงก็คือพี่สายรหัสของฉันเอง เขาในตอนนี้ไม่ได้ยิ้มหรือดูตลกสักนิด
“อึ...อือ” พี่สายรหัสปล่อยมือของเธอ เธอรีบวิ่งออกไปจากจุดนี้
“จะไปด้วยกัน หรือจะให้แท็กซี่ไปส่ง” เขาส่งเสียงดุ “คิดให้ดีก่อนจะตอบนะ”
“ไปด้วยกันค่ะ ไม่เปลืองดี” ตอนแรกก็กะว่าจะตอบแท็กซี่ แต่พอเขาบอกคิดให้ดี ฉันก็รู้ได้โดยอัตโนมัติว่าควรตอบอะไร
“ฉลาดตอบดี” เขาพูดพร้อมกับจับข้อมือของฉันให้เดินตามเขาไป แรงที่เขาจับเรียกว่าบีบยังได้
ที่ฉันสงสัยคือ ตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ เขารู้ว่าฉันหลอกเขาแล้ว หรือเขาไม่รู้ หรือเขาอะไรยังไง ฉันไม่มั่นใจอะไรเลย
ถ้าจะบอกว่ารู้ แล้วเขารู้จากอะไรบ้าง
----
“พี่เคยบอกแล้วว่าพี่เกลียดคนโกหก แค่พูดความจริงมันยากนักหรือไง หรือเธอเห็นพี่เป็นควายในสายตาเธอ” เขาเริ่มพูดแล้ว และน้ำเสียงของเขามันน่าเกรงกลัว เหมือนว่าตอนนี้เขากำลังโกรธฉันเอามาก ๆ
ไม่โกรธสิแปลก ฉันปิดบังเขานี่เนอะ
“ไม่ใช่นะคะ หนูไม่ได้โกหก” แก้ตัวได้แย่มากเลยคนดี
“ถ้าที่เธอทำไม่เรียกว่าการโกหก แล้วมันเรียกว่าส้นตีนอะไร” นับว่าครั้งนี้เขาพูดหยาบกับฉันมากเลยก็ว่าได้
“มันคือเรื่องที่หนูไม่จำเป็นต้องบอกรุ่นพี่ไงคะ”
“พี่เป็นนายจ้างเธอ ให้เธอทุกอย่าง เธอควรบอกพี่” มันก็จริง ฉันหลอกเขา ทั้งที่เขาช่วยฉันทุกอย่าง
“หนูแค่คิดว่ามันคือเรื่องส่วนตัวของหนู”
“แล้วที่เธอทำงานให้พี่ มันไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของพี่หรือไง มันไม่แฟร์สำหรับพี่เลยว่ะ” พี่สายรหัสมองฉันด้วยสายตาที่มีแต่ความผิดหวัง “ต่อไปนี้ เราสองคนจบกันคนดี ออกไปจากชีวิตของพี่ซะ”
เป็นครั้งแรกที่พี่สายรหัสเขาเรียกชื่อของฉัน และคงเป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน

***โหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจซื้อ
ซื้อผ่านเว็บถูกกว่านะคะ