วันที่รักบานฉ่ำ

เตชิตาคิดว่าหล่อนเกลียดผู้ชายคนนี้
เจอกันทีไรดีกรีโทสะเป็นต้องพุ่งปรี๊ด
แต่แล้ววันหนึ่ง ความรู้สึกที่เคยคุ้นก็เริ่มเปลี่ยนไป
จากเหลือทนเป็นทนได้ จากที่เคยมองตาขุ่นก็ชักไม่กล้าต่อสายตาด้วย


<>

เที่ยงคืนครึ่ง!
ไม่ดึกสำหรับคนกรุงเทพฯ แต่ดึกมากแล้วสำหรับผู้อาศัยสองฟากฝั่งแม่น้ำในเขตจังหวัดปริมณฑลที่อยู่ห่างออกมาทางชานเมือง แต่ก็ยังมีคนออกมาพายเรือเล่น ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นขึ้นทุกที แถมหมอกเริ่มจะลงตั้งแต่หัวค่ำก็ชักจะลงหนาขึ้นทุกที
เตชินีลุกยืนจากม้านั่งบนศาลาริมน้ำ ออกไปชะโงกดูเจ้าของฝีพายยามเที่ยงคืนอย่างสงสัย
คุ้นๆ แฮะ!
หญิงสาวพยายามเพ่งสายตา
“ต๋อม”
เสียงเรียกจากผู้ที่นั่งอยู่ในเรือพายที่ลอยลำมาจอดอยู่ล่างลงไปทำให้เตชินีผ่อนลมหายใจออกมา
“คุณ!”
“พี่เอง”
“จะไปไหนคะ” ถามเพราะความสงสัย
“มาหาต๋อม”
“เอ๊ะ!”
“โธ่...ต๋อมก็อย่าคิดมากสิ พี่แค่จะมาดูหน่อยเท่านั้นเองว่าต๋อมนอนหรือยัง”
“แล้วทำไมจะต้องมาดูด้วย”
ความที่เป็นเตชินีผู้ไม่เคยอ่อนหวานกับใคร ทำให้ถามเสียงแข็งอย่างไม่รู้ตัว
“เพราะอยากรู้นะสิ ว่าต๋อมจะนอนไม่หลับเหมือนพี่หรือเปล่า”
ถึงตอนนี้เตชินีขี้เกียจจะพูดให้ปากฉีกอีกต่อไปว่า หล่อนเป็นลูกสาวคนโตของพ่อแม่ มีน้องชายคนเดียว
“เชื่อมั้ยว่าพี่ดีใจที่มาเห็นกับตาว่าต๋อมก็นอนไม่หลับเหมือนกัน”
“อุ๊ย! บ้า”
ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากประโยคเด็ด
ก็ฟังที่เขาพูดเข้าสิ ดีใจที่เห็นว่าหล่อนก็เป็นโรคนอนไม่หลับเช่นเดียวกับเขา
“ต๋อมนอนไม่หลับเพราะกำลังคิดหนักใช่มั้ยล่ะว่าจะรับรักพี่ดีมั้ย”
“บ้า!”
“สองบ้าแล้วนะ พี่จะลองนับดูว่าพบต๋อมแต่ละครั้งต๋อมใช้คำคำนี้กี่หน”
เตชินีถอนฉุน ความจริงกำลังใช้ความฉุนเฉียวเข้าดับอายมากกว่า
“ว่างมากหรือไง ถึงได้คิดทำอะไรแต่ละอย่างไม่เข้าเรื่องทั้งนั้น”
“ใครบอก นี่ละกำลังเข้าเรื่อง พี่ชอบต๋อม รักต๋อม ก็บอกไปแล้ว ทีนี้ก็จะขอทวงคำตอบว่าต๋อมเห็นเป็นยังไง หรือคิดยังไงกับพี่”
“กลับไปนอนเสียเถอะ เผื่อความบ้าจะลดลงบ้าง จะได้ไม่ต้องมาเที่ยวพูดบ้าๆ กับชาวบ้าน”
“ก็พูดกับต๋อมคนเดียว”
“ฉันคงเชื่อที่คุณพูดหรอก”
“เชื่อเถอะ นายตรีเป็นพยานได้”
“อะไรนะ? นี่คุณบอกว่า...”
กุญชรโค้งอย่างงามพูดเสียงธรรมดามากๆ ขณะหญิงสาวตะลึงงัน
“ตรีศูล น้องชายสุดที่รักของต๋อม รู้ดีว่าพี่รู้สึกยังไงกับต๋อม”
เตชินีพูดไม่ออก รู้แต่เพียงว่าถ้าน้องชายตัวดีอยู่ด้วยตรงนั้น แหลก!