อดีตร้าว

“ฉันจะป้อนนมลูก คุณออกไปได้แล้วคุณยศ” เธอเอ่ยไล่เขา เพราะตอนนี้เจ้าตัวเล็กแก้มยุ้ยกำลังหิว
“ทำไมผมต้องออกไปด้วย คุณหอมจะให้นมน้องเหมือนก็ให้ไปสิ ผมไม่ถือ”
“แต่ฉันถือ! คุณเป็นแค่คนนอกจะมานั่งดูฉันให้นมลูกได้ยังไง”
“เผอิญว่าผมเป็น ‘พ่อของลูก’ และเป็น ‘ผัว’ ของคุณ แล้วผมเป็นคนนอกตรงไหน ผมยังไม่เซ็นใบหย่าเลยนะคุณหอม อย่าลืมสิว่าผมยังอยู่ในสถานะ ‘สามี’ ของคุณ” แล้วพัดยศก็ยื่นหน้าเข้ามาส่องดูหน้าลูกน้อยที่แนบชิดหน้าอกอวบอูมของเธอ
“คนเหลือทน!” มะลิลาสุดจะหาคำมาต่อว่าแล้วอุ้มลูกน้อยพาเดินไปยังโซฟาและคนเหลือคนที่เธอว่าก็เดินตามมาติดๆ มานั่งเบียดข้างๆ เหมือนเดิมก่อนหน้านี้
อ้อแอ้! อือ!
หนูน้อยยังคงบีบเต้าของแม่ไม่ยอมปล่อยมือ
“อือ...แม่รู้แล้วว่าน้องเหมือนหิว เดี๋ยวแม่ให้กินนมนะคะ”
เธอก้มหน้าบอกลูกสาวแล้วหันมาตวัดสายตาใส่คนที่นั่งข้างๆ พร้อมพูดว่า...
“คุณอยู่ในห้องก็ได้ แต่กรุณาไปนั่งที่เก้าอี้นั่นด้วยค่ะ ฉันจะให้นมลูก” เธอกัดฟันบอกเขา
“ทำไมผมนั่งที่นี่ดูคุณให้นมลูกไม่ได้เหรอ?” พัดยศแสร้งไม่เข้าใจในความหมายของเธอ
“คุณยศ!”
“ก็ได้ครับ ผมจะไปนั่งตรงนั้นตามที่คุณหอมต้องการ” แล้วเขาก็ยอมลุกขึ้นไปนั่งยังเก้าอี้ที่เธอบอก
พอคนตัวโตเดินไปนั่งยังเก้าอี้ที่บอกแล้ว เธอก็สั่งเขาต่อ
“หันหน้าไปทางอื่นด้วยค่ะ”
“อะไรอีกเนี่ย มานั่งตรงนี้แล้วไงครับ แล้วยังจะให้ผมหันหน้าไปทางอื่นอีก” เขารู้ว่าเธอไม่อยากให้เขาเห็นหน้าอกของเธอ แต่เขาก็อยากแกล้งให้เธอโมโหเล่นเท่านั้น
“คุณยศ!”
อีกครั้งเธอเรียกชื่อเขาเสียงห้วนและนั่นทำให้เขายอมทำตาม
“ได้ครับคุณ ‘ภรรยา’ ของผม” แล้วเขาก็หยุดแกล้งแหย่เธอยอมหันหน้าไปทางอื่นเพื่อให้เธอให้นมลูกน้อย
เฮ้อ!


ปล.อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ หรือทดลองอ่านได้ที่รี้ดอะไรท์กับเด็กดีค่ะแต่ในเวปจะเป็นเวอร์ชั่นที่ยังไม่ตรวจคำผิดและรีไรท์นะคะ