แค้นร้ายสายใยรัก

จะทำอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าเธอไม่ใช่คู่กรณีตัวจริง สิ่งที่ทำไปเมื่อห้าปีก่อนจะเท่ากับความสูญเปล่าหรือไม่
“เป็นลูกเจ้าของแท้ ๆ แต่กลับเป็นลมเพราะมาสำรวจที่ดิน ไม่มืออาชีพเลย” พอลูกค้ารายใหญ่เปรยขึ้นทำเอาทุกคนอึ้งอีกครั้ง จะมีก็แต่หนุ่มรุ่นน้องที่ร้อนรนกล้าต่อปากต่อคำ
“พี่ว่านถนัดแต่งานในออฟฟิศครับ ปกติหน้าที่ของเธอก็ไม่จำเป็นต้องออกสำรวจพื้นที่อยู่แล้ว เธอคงไม่ชินกับอากาศชื้น ๆ ผมไปรับที่บ้านแต่เช้าได้กินอะไรมาหรือยังก็ไม่รู้ อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่ลูกสาวท่านประธาน ไม่เคยต้องมาทำงานพวกนี้”
ชี้มือชี้ไม้ไปในอากาศบวกคำพูดยืดยาวทำเอาทุกคนตาโต แต่ไม่มีใครหยุดปากรุ่นน้องทัน ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอหวาดเสียวว่าลูกค้ารายใหญ่จะผิดหู แต่คนฟังที่ถูกตอบโต้ไม่ได้รู้สึกโกรธกลับสะดุดหูกับคำพูดสุดท้ายของเด็กหนุ่มมากกว่า
“คุณว่าอะไรนะ” คำถามของเคลวินทำเอาทุกคนเสียวสันหลังวูบ อลงกตเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าหลุดแสดงความไม่พอใจออกไป
“เอ่อ คือพี่ว่านเป็นผู้ช่วยท่านประธานก็จริง แต่ก็กำลังอยู่ในช่วงเรียนรู้…”
“ไม่ใช่ ผมหมายถึงคุณบอกว่าใครไม่ได้เป็นลูกของคุณพิพัฒน์”
“อ๋อ พี่ว่านเป็นหลานของท่านประธาน ลูกสาวของท่านเสียไปหลายปีแล้ว คือผมก็ไม่เคยเห็นหน้าหรอก เพิ่งจะเข้ามาทำงาน…”
“ช่างเถอะ ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ เชิญพวกคุณทำงานต่อ” เคลวินเดินย่ำเท้าออกจากบ้านร้างทันที
“เกิดอะไรขึ้นครับนาย” อีวานที่รออยู่หน้าบ้านร้างรีบถามเมื่อเห็นสีหน้ากรุ่นโกรธของเจ้านายหนุ่ม
เขาไม่ตอบแต่เดินดุ่มเข้าหา คนที่นั่งพักอยู่บนพื้นถึงกับดีดตัวลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
“ม…มีอะไร”
หมับ!! “โอ๊ย ฉันเจ็บนะ ถ้าคุณทำอะไรฉันจะร้องให้คนช่วย” ว่านตะวันทั้งเจ็บทั้งตกใจเมื่อมือหนาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนเธอแล้วออกแรงบีบ
“ร้องเลยสิ พวกมันจะได้ตายหมู่” คำขู่ทำให้หญิงสาวเม้มปากแน่น
“แล้วคุณต้องการอะไร”
“เธอกล้ามากนะที่หลอกฉันว่าเป็นริสา”
“คุณอยากโง่เองทำไมละ รวยขนาดนี้แต่ไม่มีปัญญาหารูปริสามาดู แค่เห็นฉันเดินเข้าเดินออกบ้านริสาคุณก็ทึกทักเอาเองแล้ว” เธอคิดมาตลอดว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้คนชั่วร้ายคนนี้จับผิดตัว คงเพราะเธอเดินออกจากบ้านริสาทุกเช้า แล้วเจ้าของบ้านก็ดันมีลูกสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอพอดี
“ปากดีนักนะ สั่นทั้งตัวขนาดนี้ยังกล้าต่อปากต่อคำ”
“ฉันได้รู้แล้วว่าคุณเป็นใครมาจากไหนก็ไม่เห็นมีอะไรที่ต้องกลัว” วันนี้ริสาไม่อยู่แล้วเธอก็ไม่ต้องกลัวว่าริสาจะถูกเขาทำร้าย
“ฉันจะเอาคืนเธอให้เจ็บแสบเลยคอยดู ว่านตะวัน!!” เขากัดกรามกรอด สะบัดแขนจนเธอเซหลายก้าวแล้วเดินจากไป บรรดาลูกน้องทั้งหลายก็เดินตามเขาผ่านหน้าเธอไปทีละคน จนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ห่างออกไปไกล