เดฟั่น เรื่องเล่าของตระกูลคนเฆี่ยนเสือจากไทรบุรี

“เดฟั่น เป็นมากกว่าประวัติศาสตร์บาดแผล มันเป็นประวัติศาสตร์บาดทะยัก มันปวดร้าว มันร้าวราน บ่มความปวดร้าวที่มากกว่าบาดแผล” - ศิริวร แก้วกาญจน์

นวนิยายรางวัลซีไรต์ประจำปี 2564
.
เรื่องราวของตระกูลคนเฆี่ยนเสือจากไทรบุรีซึ่งเป็นตำนานท้องถิ่นภาคใต้ริมฝั่งอันดามัน เล่าถึงเมื่อครั้งบรรพบุรุษรุ่นปู่ทวดเริ่มตั้งรกรากบนพื้นที่ป่าอันอุดมราว 112 ปีก่อน เกิดเป็นชุมชนเล็กๆ ที่ถูกเรียกขานตามสภาพดินฟ้าอากาศว่าหมู่บ้านฝนแสนห่า จากรุ่นสู่รุ่นมาถึงยุคของ "เดฟั่น" ชายผู้สูญเสียความทรงจำและหลงอยู่ในห้วงคำนึงแหว่งวิ่น เคยร่อนเร่กระเซอะกระเซิงไปในป่าวงกตลี้ลับพร้อมเสือของเขา

กระทั่งเดฟั่นเดินทางหวนคืนแผ่นดินเกิดที่บัดนี้กลายเป็นหมู่บ้านกระสุนแสนห่าอย่างน่าหดหู่ จากชุมชนแสนสุขสงบ เมื่อผ่านการเปลี่ยนแปลงของสังคมการเมือง เผชิญหน้ากับอำนาจรัฐที่มีการลอบฆ่าผู้นำชุมชน เอาแต่จะสร้างความแตกแยกแล้วบ่อนทำลายผู้คนตัวเล็กตัวน้อย จนในที่สุดชุมชนก็ล่มสลาย จิตวิญญาณเดฟั่นก็ล่มสลายตามไป กระทั่งตำนานอันยิ่งใหญ่ของคนเฆี่ยนเสือก็ไม่มีใครแน่ใจอีกแล้วว่าเคยมีอยู่จริงหรือไม่

“เดฟั่นจำไม่ได้” วลีที่กล่าวซํ้าๆ ตลอดการเดินทางของนวนิยายเรื่องนี้ เขาทั้งเคว้งคว้างและตัวตนแตกกระจายไปกับการสูญเสียความทรงจำที่เป็นเพราะถูกกระทำซํ้าๆ ทั้งร่างกายจิตใจ ทั้งหมู่บ้านและเดฟั่นกลายเป็นประวัติศาสตร์ท้องถิ่นที่ไม่ใช่เพราะกาลเวลาแต่เป็นการบังคับให้ลบลืมไปอย่างโหดร้าย ถูกบิดเบือนจากผู้กุมอำนาจ จนประวัติศาสตร์ชำรุดและบิดเบี้ยวไม่มีที่สิ้นสุด

นวนิยายในรูปแบบสัจนิยมมหัศจรรย์ที่แสดงให้เห็นพลังของวรรณกรรมในการถ่ายทอด "ประวัติศาสตร์ที่เล่าไม่ได้และไม่ได้เล่า" เป็นวรรณกรรมแห่งยุคสมัยที่ชวนให้เรารื้อประวัติศาสตร์ท้องถิ่นและฟื้นความทรงจำบาดแผลที่ถูกลบลืมกลับมาทบทวนและตอบโต้กับประวัติศาสตร์ทางการที่ครอบงำเป็นกระแสหลักอย่างมั่นคงมาโดยตลอด