ซาตานน้ำผึ้ง

ซาตานน้ำผึ้ง โดย...บัวริน
อารัมภบท
พิมรำภาหอบหายใจสะท้าน ถ้าเขาไม่รัดหล่อนไว้ในอ้อมแขน หล่อนคงอ่อนระทวยลงไปทรุดกองลงแทบเท้าเขาแล้ว
พิมรำภาแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองต้องเผชิญกับอารมณ์พลุ่งพล่านของสามีเช่นนี้ นอกจากความหวั่นกลัวแล้ว หญิงสาวกลับรู้สึกเสียวซ่านและความสุขมากเสียจนต้องครางออกมา มิฉะนั้นหล่อนคงต้องขาดใจตายเพราะความกำซ่านเสียวเป็นแน่
ธเรศน์ผลักร่างบางลงนอนหงายกับที่นอนนุ่มสะอาด พิมรำภาไม่มีเวลาแม้จะสังเกตด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่เปิดโอกาสให้หล่อนแม้แต่จะหายใจ มือของเขารูดเสื้อผ้าออกจากร่างงามอย่างคล่องแคล่ว ก่อนก้มลงมาจูบหล่อนอย่างหนักหน่วงและเรียกร้อง ลมหายใจร้อนๆของเขารินรดผิวเนื้อนุ่มนวลของพิมรำภา สร้างความร้อนวาบ ส่งผลให้หญิงสาวต้องแอ่นร่างขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“อย่าค่ะ....”
ศักดิ์ศรีร้องเตือนให้หญิงสาวเปล่งเสียงร้องครางประท้วงออกมา แต่เสียงนั้นก็ครางกระเส่าเต็มที
มันกลับเป็นเหมือนตัวเร่งให้เขาตื่นเตลิดมากยิ่งขึ้นอย่างเหลือเชื่อ เขาโยนเสื้อชั้นในตัวจิ๋วทิ้งไป ไม่สนว่ามันจะไปตกที่ตรงไหน ก่อนที่จะงุดใบหน้าฝังลงมาคลุกเคล้าทรวงอกอวบอิ่มที่ทำให้เขาหลงใหลมาครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไม่เคยรู้จักเบื่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ทันทีที่ปากอุ่นๆของเขาห่อหุ้มปลายถันสีชมพูระเรื่อของหญิงสาวเอาไว้จนมิด หล่อนถึงกับสะดุ้ง ผวาเฮือกเข้ากอดเขาไว้ ด้วยความร้อนถึงที่สุดแห่งความปรารถนา เนื้อตัวของเขาก็ร้อนรุมปานกัน ร้อนเสียจนเขาต้องสลัดเสื้อผ้ารัดรึงเต็มยศของเขาออกจากร่าง โดยไม่ยอมผละจากของเล่นถูกใจที่เขาเพิ่งได้ลองลิ้มชิมรสความหวานไปเมื่อครู่นี้เอง
พิมรำภาแอ่นร่างขึ้นรับสัมผัสอย่างกระสันรัญจวนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สองมือน้อยขยุ้มผมนุ่มของเขาด้วยความเสียวซ่าน ลอดเสียงครางผ่านลำคอสวยออกมาเบาๆเป็นระยะ เรียกขานชื่อของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนปานใจจะขาดเสียให้ได้
แต่ธเรศน์ไม่สนใจ เขายังคงปฏิบัติการทรมานหญิงสาวต่อไปอย่างใจเย็น แม้ว่าในกายเขาจะร้อนระอุแทบเดือดเป็นเพลิงพายุ
รักด้วยใจบัวริน