ซาตานจอมหยิ่ง

ซาตานจอมหยิ่ง โดย...บัวริน
อารัมภบท
รุ้งดาวดิ้นรน ร้องดังลั่น บิดตัวต่อสู้ จนเกือบหล่น หล่อนจึงต้องจับเขาไว้ไม่ให้ตัวเองต้องหล่นตุ๊บลงไปกองกับพื้น
“ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย”
“คุณจะบ้าหรือไง คุณจะทำอะไร ปล่อยรุ้งนะ...เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”หล่อนร้องออกไปอย่างอับอาย
หล่อนกลัวหม่ายือจะพาตาหนูกลับมาเห็นเจ้านายสองคนกำลังทะเลาะกันแบบถึงเนื้อถึงตัวอย่างนี้
“ช่างปะไร”
หล่อนหน้าแดงก่ำ
“อย่านะ...จะพารุ้งไปไหน”
“เข้าห้องนอน”
“ไม่! จะบ้าเหรอ...คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะ...วางรุ้งลงเดี๋ยวนี้”หล่อนออกคำสั่งเสียงหลง แต่เขาไม่สนใจฟัง
หล่อนดิ้นมากเข้า เขาก็หมดความอดทน ฟาดมือใหญ่ลงบนเนื้อนุ่มด้านหลังของหล่อน
ป้าบ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อไม่ใช่แค่ทีเดียว เขาตีหล่อนอย่างไม่ปรานี จนเสียงร้องกลายเป็นเสียงสะอื้น ก้นขาวๆของหล่อนคงระบมหมดแล้ว
“เจ็บนะ...”
หล่อนหยุดดิ้น เพราะยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งตี
“เจ็บก็อยู่เฉยๆซิ!”
ผู้ชายคนนี้ต้องการให้หล่อนไม่เหลือศักดิ์ศรีใดๆเลยหรือไงนะ ไม่คิดเลยว่าเขาจะป่าเถื่อนกับหล่อนแบบนี้ ปุริมทรงพลังเหลือเกิน กล้ามเนื้อตึงแน่นไปด้วยมัดกล้าม ไม่มีทางเลยที่หล่อนจะชนะเขาได้

รักด้วยใจ บัวริน