ซ่อนรัก

การมางานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของคุณหญิงดุลยาไม่ต่างอะไรจากการถูกลงโทษทางอ้อม แต่เพราะบิดาและพี่ชายผู้ปรารถนาดีมอบหน้าที่นี้ให้ การันต์จึงจำใจมายืนอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยอย่างประดักประเดิด
“เด็กใหม่ไปเอาแก้วในห้องครัวมาเพิ่มหน่อย”
หลงหันไปมองต้นเสียง เขาอยู่ในอารมณ์ไม่สู้ดีนักจึงไม่อยากตอบโต้อะไรออกไป “อยู่ตรงไหนครับ”
“อยู่ในครัว เดินเข้าด้านหลังนะ ห้ามเข้าด้านหน้า”
“อืม” เด็กหนุ่มทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เขาเดินเข้าครัวทางประตูหลังและไล่เปิดตู้ที่เรียงอยู่เหนือศีรษะ “แก้วแบบไหนล่ะ”
เขาหาอยู่ราวครึ่งชั่วโมงจนเหงื่อกาฬออกและอาจจะถอดใจในเวลาอันใกล้
“มาทำอะไรในนี้ครับ” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยถาม ก่อนขยับเข้ามาใกล้ “แขกในงานไม่ควรอยู่ในนี้”
เด็กหนุ่มเม้มปาก ภาพที่เห็นอีกฝ่ายเดินมาพร้อมฉลองขวัญทำให้ไม่สบายใจอีกครั้ง หลงตั้งใจจะถอยห่าง แต่ไอร้อนจากแผ่นอกข้างหลังก็ทำให้เขาชะงัก “มาเอาแก้วไปเพิ่มครับ”
“แก้วข้างนอกไม่พอหรือครับ” พฤทธิ์หลุบตามองเด็กหนุ่มอย่างพิจารณา “คุณไม่น่าจะต้องเข้ามาในนี้”
“คนงานไม่พอ”
“ไม่เคยไม่พอ” เขาขยายความเพิ่มและถามต่อ “แก้วแบบไหนครับ”
“แบบไหนก็ได้” หลงพยายามตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ท่อนแขนที่ยื่นผ่านใบหน้าและเปิดตู้ข้างบนก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว
แผ่นอกของพฤทธิ์แนบคนตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ไอร้อนนั้นทำให้เขาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยื่นแก้วทรงสูงให้เด็กหนุ่มที่ยืนนิ่ง
“ขอบคุณครับ” หลงพูดเบา ๆ และทันทีที่หันหลังกลับ ความใกล้ชิดก็ทำให้เกิดบรรยากาศอ่อนไหว แผ่นอกกว้างที่ยืนตรงหน้าและใบหน้าของพฤทธิ์ที่ก้มลงมาล้วนมีพลังทำลายกำแพงที่หลงเพียรสร้างอย่างรุนแรง
เด็กหนุ่มวางสายตาที่ต้นคอของอีกฝ่าย ชั่วขณะหนึ่งที่อ้อมแขนของพฤทธิ์โอบรัดเขาไว้และเหนี่ยวรั้งให้ใกล้ชิด หัวใจของหลงก็กระตุกวูบด้วยความตกตะลึง ทันใดนั้นริมฝีปากของคนตรงหน้าก็ขยับเข้ามาใกล้และแนบลงมา ทิ้งสัมผัสเบาหวิวราวปีกผีเสื้อ
สถานการณ์นี้ทำให้หลงตกตะลึง เขาอ่อนระทวยในอ้อมแขนและสั่นไหวด้วยอารมณ์ที่รุนแรงที่สุดในชีวิต “ผม...ผม...ต้องกลับบ้านแล้ว”