ชีคหัวใจหิน

ชีคหัวใจหิน โดย...บัวริน
อารัมภบท
เซียร์ร่าไม่ได้เตรียมวิ่ง เพราะเธอมัวแต่ตกตะลึงในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่...เขาจะเฆี่ยนเธอล่ะหรือ? หากแต่เขากลับทิ้งเข็มขัดลงบนพื้นพรมหนา แล้วก็เริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองออก จากนั้นก็ถึงผ้าโพกศีรษะเหวี่ยงทิ้งด้วย เซียร์ร่าอ้าปากค้าง เธอคิดว่าเขาจะเฆี่ยนเธอซะอีก เขาคิดจะทำอะไร!
หญิงสาวจ้องเขาหน้าขาว...ดวงตาเบิกโพลงเป็นครั้งแรก ตาคู่สวยนั้นฉายความหวาดกลัว เธอเริ่มกระถดถอยโดยอัตโนมัติ
“เจ้า...จะทำอะไรนะ!”
เขายิ้มเหี้ยม“เจ้าคิดว่าจะทำอะไรล่ะ”
เธอตาเบิกกว้าง หญิงสาวทั้งโกรธทั้งอาย รู้สึกอับอายแทรกแทรกแผ่นดินหนีเลยทีเดียว เมื่อเห็นแผงอกกำยำไปด้วยมัดกล้ามของอีกฝ่าย
“เจ้า...เจ้าจะเฆี่ยนข้าไม่ใช่หรือ ทำไมเจ้าต้องถอดเสื้อผ้าออกด้วย...เจ้า...เจ้า...”หญิงสาวตกใจจนพูดไม่ออก อัลเบรียนหัวเราะเสียงห้าว
“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว”
“เปลี่ยนใจอะไร?”
“เรื่องเฆี่ยนเจ้านะซิ”เขาพูดเสียงเย็นเยียบ เมื่อลงมือถอดรองเท้าที่เกรอะไปด้วยฝุ่นทรายของเขาออก เธอมองเขาอย่างระแวงระวัง
“เจ้า...เจ้าจะทำอะไรนะ!”
“ข้าก็ตัดสินใจทีจะลงโทษเจ้าด้วยวิธีอื่นนะซิ”
“เจ้า...จะข่มขืนข้า?”
“เก่งนี่”เขาเลิกคิ้วยิ้มๆ
“เจ้าเห็นชัดๆอยู่แล้ว...ทีนี้เจ้าก็ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกเสียที ข้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาฉีกมัน”
เธอเบิกตาโตอย่างตระหนก“ไม่...ข้าไม่ถอดเด็ดขาด”
เขาโยนรองเท้าไปโดยไม่สนใจ“ยังไงเจ้าก็ต้องถอด ข้าไม่ชอบมีอะไรกับผู้หญิงทั้งสวมเสื้อผ้า มันเกะกะน่ารำคาญ”เขาบอกอย่างไม่เดือดร้อน
รักด้วยใจ บัวริน