Let Me Hug โปรดส่งรักมารัวๆ

"LET ME HUG โปรดส่งรักมารัวๆ"

อยู่ดีๆ เขาก็ต้องมาอยู่ในร่างลูกแมว... ใช่! ฟังไม่ผิดหรอก หนุ่มหล่อพ่อรวย ไฮโพรไฟล์อย่างใกล้ฟ้า กำลังใกล้จะบ้าที่ต้องพบตัวเองกลายเป็นลูกแมว แถมดันต้องเป็นลูกแมวภายใต้การปกครองของยัยแว่น อดีตเลขาไม่ได้ดั่งใจที่เขาเพิ่งสั่งปลดเธอออกจากตำแหน่งไปหมาดๆ !!! . . .

~♫~☆·.¸¸.·´`·.♡.·´`·.¸¸.·☆~♫~

(เรื่องย่อ)

. . . ไม่รู้เพราะบาปกรรม หรือเป็นคำสาป ทำให้ชีวิตอันหรูหราสุขสบายของใกล้ฟ้าชายหนุ่มทายาทเจ้าของบริษัทในเครือโรงแรมหรูที่วันๆ ชอบทำตัวเป็นคุณชายเอาแต่ใจตัวเองไม่เคยเห็นหัวใครให้ต้องประสบอุบัติเหตุจนร่างกายกลายเป็นเจ้าชายนิทรา วิญญาณยังถูกสาปให้ต้องใช้ชีวิตอยู่ในร่างลูกแมว แถมซ้ำร้าย เป็นลูกแมวในเรือนเบี้ยของเดริสา สาวเฉิ่มหน้าแว่นที่เคยผิดหวังต่อความรักจนเข็ดขยาด ปิดกั้นตัวเอง ไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับความรัก ซึ่งที่ผ่านมาใกล้ฟ้าไม่เคยเฉียดหางตาแล .. แต่ช่วงเวลาสั้นๆ ในร่างลูกแมวที่เขาได้อยู่กับเธอ กลับทำให้เขาหลงรักเธอโดยไม่รู้ตัว หลังจากรอดตายอย่างปาฏิหาริย์และฟื้นขึ้นมาจากอาการเจ้าชายนิทรา เขามีความสามารถพิเศษในการอ่านใจใครๆ . . . แต่กับเดริสา แม้เขาจะพยายามอ่านใจเธอเท่าไหร่ๆ เขาก็อ่านใจเธอไม่ออก!!!

~♫~☆·.¸¸.·´`·.♡.·´`·.¸¸.·☆~♫~

(ตัวอย่าง)

... ร่างเล็กบอบบางย่างสามขุมตรงดิ่งมาที่เขา แล้วมีหรือที่เขาจะรอให้โดนตะครุบตัวได้เหมือนเมื่อกี้ เขากระโดดแผล็วด้วยความเร็วแสงขึ้นไปหลบบนหิ้งพระเหนือหัวเตียงแบบอัตโนมัติ

เพล้ง!

แจกันดอกไม้บูชาพระหล่นลงไปแตกกระจาย พร้อมกับหัวใจเขา ที่หล่นไปอยู่ตาตุ่ม... บรรลัยแน่! ไอ้ใกล้เอ๊ย!... เขาชำเลืองมองพระพุทธรูปบนหิ้ง ... ลูกช้างขออภัย ลูกช้างไม่ได้เจตนา... แล้วเขาก็เลื่อนสายตากลับมายังร่างบางๆ ของคนตัวเล็ก จดจ้องเธออย่างใจตุ้มๆ ต่อมๆ

“ไอ้แมวบ้า!” ร่างเล็กโวยวายเอ็ดตะโรไล่ตะเพิดเขาอย่างหน้าดำหน้าแดงด้วยความโมโห “ออกไปนะ ไปให้พ้น!”

เขากระโดดลงจากหิ้งพระแล้วทะยานตัวเหินเวหาลงไปเกาะอยู่บนหลังตู้เสื้อผ้าซึ่งมีบรรดาข้าวของจำพวกหมอนเน่า ตุ๊กตาหน้าเฟะ วางซ้อนๆ กันอยู่

เธอตะโกนด่าทอเขาเสียงโหวกเหวก

“ลงมานะ ลงมาเดี๋ยวนี้ ไอ้แมวบ้า!” เธอกระหน่ำขับไล่เจ้าลูกแมวอย่างไม่ยอมลดลาวาศอกด้วยความโกรธที่มันกล้าขึ้นไปยุ่มย่ามกับตุ๊กตาของสะสมเก่าๆ ที่เป็นสิ่งของแทนใจจากพ่อเธอที่เสียชีวิตไป

คำก็แมวบ้า สองคำก็แมวบ้า เธอมันคนปกตินักสิ ยัยหน้าแว่น ดูดิ๊ มีของสะสมอัปลักษณ์ๆ พวกนี้ แต่ดันยังมีหน้ามาบอกว่ากลัวแมว เห้อะ! ยัยเพิ้ง ตัวเองแหละน่ากลัวกว่าแมวซะอีก ยัยสมองทึบเอ๊ย’

ใกล้ฟ้าทั้งกลัวทั้งโกรธ ขนหางฟูพร้อมส่งเสียงขู่ฟู่ๆ โดยอัตโนมัติอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

‘ฟู่ ฟู่ ง้าววว!”

เดริสาชักฉุน ลำพังไล่แต่ปากเปล่า เจ้าแมวน้อยดูจะไม่สะทกสะท้านเอาซะเลย เธอจึงหันไปฉวยไม้กวาดด้ามยาว ไม่ได้เพื่อแค่เอามาขู่ แต่เธอจะเอาจริง ไม้กวาดถูกเงื้อขึ้นสุดแขน เธอหมายจะเขี่ยเจ้าแมวซกมกบนหลังตู้ให้หล่นลงมา
แต่ด้วยความที่เดริสาทั้งตัวเตี้ย และลืมแว่นสายตาเอาไว้ในห้องน้ำ ทำให้เขี่ยมันไม่ค่อยถนัด

หญิงสาวเจ้าของห้องผู้เคยปฏิญาณตนว่าจะเกลียดแมวไปทั้งชีวิต ยังคงไม่ละความพยายาม เธอกระเย้อกระแหย่งกับการไล่ลูกแมวด้วยอาวุธไม้กวาดในมืออยู่นานเป็นสิบนาที

ทันใดนั้นเอง เวรกรรมตามทันเธอเข้าให้บ้าง ผ้าขนหนูผืนน้อยที่เธอหุ้มร่างตัวเองไว้อย่างไม่แน่นหนานักพลันก็หลุดพรึ่บ!

“ว๊าย!!”

เขาเลยเห็นเข้าไปเต็มๆ! . . ทั้งท่อนบน ท่อนล่าง แต่แมวที่โคตรแมนและแสนจะสุภาพบุรุษอย่างเขา ไม่ชอบฉวยโอกาสกับผู้หญิงที่ไม่เต็มใจ เขารีบยกอุ้งตีนเท้าหน้าของตัวเองขึ้นมาปิดหน้าแบบอัตโนมัติ

คนตัวเล็กทิ้งไม้กวาด ลนลานรวบผ้าขนหนูผืนจ้อยผูกกระชับเหนือกับทรวงอกอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็หันกลับมาฉวยไม้กวาดไล่เขี่ยเขาอีก เขาหลบพัลวัน

~♫~☆·.¸¸.·´`·.♡.·´`·.¸¸.·☆~♫~