หลงนารี

“เอามือโสโครกของเธอที่แตะต้องผู้ชายคนอื่นออกจากตัวฉัน กูบอกให้เอาออกไปไงวะ!” พยัคฆ์สบถคำหยาบอย่างน่ากลัว  แต่ความน่ากลัวนั้นไม่ได้ทำให้ร่างเล็กก้าวถอยหลังแต่เธอกลับเดินไปข้างหน้าด้วยความกล้าเกินกว่าที่จะกลั


“พี่พยัคฆ์ไม่รักนารีแล้วหรอคะ ฮึก” เสียงสะอื้นที่ดังมาจากลำคอขาวอย่างยากลำบาก  นั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลังเสียใจเป็นที่สุด


“หึ! ฉันเคยให้ค่าให้ความสำคัญกับคนอย่างเธอด้วยหรอนารี ฉันเคยบอกกี่ทีว่าสถานะที่ฉันเคยมีให้เธอมันเป็นได้แค่นางบำเรอ เธอคิดว่าการที่ผู้หญิงคนนึงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าไร้ค่าในสายตาทุกคน จะมายืนเคียงข้างร่วมทุกข์ร่วมสุขกับ  * พยัคฆ์ ประดิษฐ์พิชัยสงคราม * อย่างฉันได้เหรอ? ผู้หญิงที่เคยเกือบถูกข่มขืนถึงสองครั้งสองคราเนื้อตัวที่สกปรกผ่านผู้ชายอื่นมา เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะรับมันได้รึเปล่า”





“คำว่าเสนียดคำว่าสกปรก คำว่าโสโครก คำว่าคนไร้ค่า คำว่าผู้หญิงชั้นต่ำมันรวมอยู่ในตัวเธอหมดเลยนารีเธอรู้สึกตัวเองบ้างรึเปล่าและที่สำคัญ *ฉันไม่เคยรักเธอผู้หญิงสกปรกอย่างเธอนารี*”