รักในรอยใจ

“ถ้าอยากร้องไห้ อกผมว่างนะ” เขาใช้น้ำเสียงอ่อนนุ่มเอื้อเฟื้อและล้อเล่นนิด ๆ “ผมให้ยืมซบ”
อาทิมารีบหันหน้าหนีปาดน้ำตา หยุดฟูมฟายจนตัวสั่นเพราะกลั้นสะอื้น ที่ร้องไห้ก็เพราะอีตาบ้านี่แหละที่มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น คนที่เธอเคยจ้างมา ถ้าตอนนั้นมีแล้วตอนนี้ไม่มีก็ว่าไปอย่าง
“มาทำไม” เสียงสั่นเครือถามขึ้นห้วน ๆ
“ไม่พร้อมจะตีฝีปากกับผมหรอกน่า” ชายหนุ่มเตือนอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้สิ เห็นหล่อนอ่อนแอแล้วใจดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียงมองเห็นมือบวม ๆ ก็จับขึ้นมาดู ไอ้ที่โดนมีดบาดน่ะรู้ละว่าทำกับข้าว แต่ที่โดนหนามนี่โดนตอนไหนนะ
“ผมใส่ยาให้นะ”
“ไม่ต้อง” เจ้าของเสียงมองตาเขียวกระชากมือออก แต่เขาจับไว้แน่น “โอ๊ย! ปล่อยนะหมอ”
“ไม่ปล่อยจนกว่าจะใส่ยาเสร็จ” วิรัญจ์บอกเรื่อย ๆ อย่างสบายอารมณ์ คงเห็นว่าไม่มีทางเอาชนะเขาได้หล่อนก็หาเรื่องบ่น
“ไม่มีมารยาทเข้าห้องคนอื่นไม่รู้จักเคาะประตู โรงเรียนไม่สอนหรือไง”
“ก็เพราะยอมเสียมารยาทน่ะสิ ถึงรู้ว่าผู้หญิงก๋ากั่นไม่ได้เรื่องเสเพลไร้สาระก็ร้องไห้เป็น หาได้ง่าย ๆ ที่ไหนกัน ก็เห็นมีแต่ที่นี่แหละ”
“อ้อ” เสียงร้องมีรอยคั่งแค้นที่ถูกว่าเป็นชุด “เป็นคนดีมีสาระนักก็ไปสิ ห้องนี้น่ะของเรา เรามันคนไม่ดี คนดี ๆ เขาไม่ลดตัวมายุ่งกับเราหรอก ไปเลยนะไป๊” ยิ่งพูดยิ่งมีโมโห ซ้ำยังมีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มยั่วแหย่ทำให้มือที่บวม ๆ อยู่นั่นแหละกระตุกรัวทุบอีกฝ่ายแบบไม่ต้องยั้งเลย หมายมั่นว่างานนี้ต้องตายกันไปข้างให้จงได้ “อย่ายิ้มนะ ห้ามหัวเราะด้วย คนบ้า เฮงซวย ปากกรรไกร”
“ไม่ได้หัวเราะเยาะ แต่ขำต่างหาก” วิรัญจ์บอกกลั้วหัวเราะ พลางดึงร่างบาง ๆ มากอดไว้แน่น “คุณอาละวาดคล้ายเด็ก”
“ปล่อยเรา ไม่ต้องมากอดเรา” หญิงสาวแหวอย่างแสนแค้นที่ทำอะไรไม่ได้ ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแข็งแรง “ปล่อย!”
“ปล่อยก็ได้ แต่ต้องกินข้าวเยอะ ๆ นะ” วิรัญจ์คลายแขน หล่อนก็เลื่อนตัวลงไปนั่งบนเตียงห่างออกไปมองตาเขียวทีเดียว เขายกถาดอาหารวางให้ตรงหน้าอาสาว่า “ผมป้อน อ้าปากเร็ว ผมจะได้ไปกินข้าวบ้าง หิวเหมือนกันนะ”