ซาตานสวาท

ซาตานสวาท โดย…บัวริน
อารัมภบท
“พี่ภพ!” วารุตารีบไปขวางหน้าเขาเอาไว้
“อย่ามายุ่ง”ชาติภพตะคอก หล่อนมองเขาด้วยสายตาปวดร้าว น้ำตาอาบนองสองแก้มนวล
“พี่ภพเป็นบ้าอะไรคะนี่”
“ใช่พี่เป็นบ้า...เพราะอย่างนั้นอย่ามายุ่งกับพี่”เขาเดินหลีกหล่อนไป จนวารุตาชักโมโหเดือด หล่อนเหนี่ยวแขนเขาเอาไว้ มองเขาตาดุ
“เลือดไหลใหญ่แล้ว ไม่เห็นหรือไง”
“ช่าง!”เขาสะบัดแขน หล่อนยังตามเขาไม่ลดละ มองเขาอย่างขุ่นใจกับความดื้อร้นดันทุรังของเขา...วารุตายกมือท้าวสะเอว
“อยากเลือดไหลหมดตัวหรือไง”
“สนใจด้วยรึไง”
“พี่ภพ!”
ชาติภพถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า“พี่ไม่เป็นไร...ยังไม่ตายหรอก อย่ากลัวไปเลย...”
หล่อนมองเขาอย่างขัดใจ“เลือดยังไหลอยู่เลย ไปหาหมอนะคะ”
“ไม่ต้อง...จะไปไหนก็ไปเลยไม่ต้องมายุ่งกับพี่ แผลแค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอก เดี๋ยวพี่ทำแผลเองแหละ”
“ไปหาหมอเถอะคะ เอิงจะพาไป”หล่อนมองเขาอย่างวิงวอน
ชาติภพมองจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง มือเขาอาบไปด้วยเลือด สายตาเขาเริ่มอ่อนแสลง แต่จู่ๆเขาก็นัยน์ตาลุกวาบขึ้นมา ราวกับเขานึกบางอย่างขึ้นมาได้
“อย่ามายุ่งกับพี่” “พี่ภพ!”
“จะเรียกพี่ทำไมนักหนานี่”
“ก็พี่ภพทำไมต้องทำตัวแย่ๆแบบนี้ด้วย...ทำไมหัวดื้อแบบนี้ ไปโรงพยาบาลเถอะนะคะ ดูวิเลือดออกเต็มไปหมดแล้ว”เขาเจ็บหัวใจมากกว่านั้นเยอะ ชาติภพคิดในใจ ในที่สุดสิ่งที่เขากลัวก็เกิดขึ้นจริงๆ วารุตามีคนรักแล้ว...เขาเจ็บปวดจนบอกไม่ถูก ถึงขึ้นอยากทำร้ายตัวเอง
ชายหนุ่มเมินหน้าไปทางอื่น
“พี่บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับพี่”
รักด้วยใจ บัวริน