ซาตานแสนพยศ

ซาตานแสนพยศ โดย...บัวริน
อารัมภบท
พอถึงบ้านเขาก็อุ้มหล่อนเข้าไปโดยใช้หลังดันประตูให้เปิดกว้างออก หล่อนร้องค้านออกไปเสียงหลง
“พอแล้ว...ไม่ต้องส่งถึงห้องหรอก...แต่นี้ฉันก็เสียจนไม่รู้จะเสียยังไงแล้ว”
“กลับไปแต่งงานกันเลยนะ”
“บ้าซิ แล้วพี่ก้อยล่ะ”หล่อนแหวออกไป ทำให้อธิรุจคลี่ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
“แปลว่าถ้าพี่คุณไม่ขัดข้องก็แต่งได้ใช่ไหม”
“ไม่แต่ง”หล่อนทำเสียงกระเง้ากระงอด ดิ้นรนจนเขาต้องวางหล่อนลง หญิงสาวมองเขาอย่างเอาเรื่อง
“อย่ามาพูดเรื่องนี้กับฉันอีก ฉันไม่อยากฟัง”
“ไม่อยากฟังงั้นก็ไม่ต้องฟัง...”พูดจบเขาก็รวบร่างบางเข้าไปจูบ ทำให้หล่อนปั่นป่วนไปหมด หญิงสาวยันอกเขาไว้ พูดเสียงพร่าชิดปากของเขา
“ปล่อย...ค่ะ...” “หืมม์”
“ปล่อย...” “อยากจูบนี่”
“บ๊อง”หล่อนอายแก้มแดงก่ำ หลบตาเขาเป็นพัลวัน พอเขาจูบอีกหล่อนก็รู้สึกพร่าพรายไปหมด ลิ้นเขาแทรกเข้ามาลิ้มรสความหวาน หล่อนหอบหายใจระรัว ตัวอ่อนระทวย ไร้เรี่ยวแรง จนต้องกอดคอเขาเอาไว้
“อย่าคะ...” “แต่งงานกันนะ”
“ไม่” “ทำไมล่ะ”
“พี่ก้อย...” “ช่างพี่ก้อยเถอะ...”
“แต่...”ดูเหมือนอธิรุจจะเริ่มโกรธขึ้นมา เมื่อหล่อนเอาแต่นึกถึงแต่ความรู้สึกของคนอื่น
“แต่งไหม?” “ไม่แต่ง”
“งั้นคืนนี้ผมปล้ำนะ”
“แน้”หล่อนร้องเสียงหลง อย่างตกใจจริงๆไม่ได้เสแสร้ง อธิรุจมองมาสีหน้าจริงจัง บอกชัดว่าเขาไม่ได้พูดเล่น ทำเอาหญิงสาวหน้าเจื่อนไปทันที
“อย่าเล่นบ้าๆนะคะ” “ไม่บ้าล่ะ”
“เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย” “ก็คุณไม่อยากแต่งนี่”
รักด้วยใจ บัวริน