เจียรไนปัญญา

ปัจจัยสำคัญสำหรับก้าวสู่ความสำเร็จ
ได้แก่ ฝีมือ วิชา และความคิดสร้างสรรค์
ฝีมือนั้นกุมได้โดยผ่านการฝึกฝนจนชำนิชำนาญ
วิชาก็อาจได้มาโดยการอ่านและพยายามจดจำ
แต่ความคิดสร้างสรรค์ กลับมิใช่สิ่งที่จะได้มาอย่างง่ายดาย-
ด้วยการคิดหรือวิเคราะห์แบบสุกเอาเผากิน
ฝีมือและวิชา ก็คือ “ความรู้”
ความคิดสร้างสรรค์ จึงจะนับได้ว่า คือ “ปัญญา” หรือ “ปัญญาที่แท้จริง”
คำพังเพยจีนว่า “เรียนเต็ม ๕ ปี มีวิชาความรู้ ๘ โต่ว”
แสดงว่า วิชาความรู้เป็นอะไรที่ “ตวงวัดเชิงปริมาณ” และ “ใช้เกวียนบรรทุก” ได้
ส่วนความคิดสร้างสรรค์ไม่มีขอบเขตและข้อจำกัด
เป็นอะไรที่ “ตวงวัดเชิงปริมาณ” ไม่ได้
เพียงแทนได้ด้วย “สภาวะ” หนึ่ง
ซึ่งมิใช่แค่การรวมผสมทบทวีแบบง่าย ๆ ของความรู้และประสบการณ์ชนิดต่าง ๆ
แต่คือกระบวนการลักษณะสร้างสรรค์ของการคิดวิเคราะห์ที่ละเอียด เข้มงวด
และวิธีคิดที่ยืดหยุ่น รู้แจ้งแทงตลอด
ก็เพราะเหตุนี้แหละ
อัจฉริยบุรุษจึงมักประสบความสำเร็จในบั้นปลาย
ไม่อาจจะเป็นได้โดยเร็ว
นับแต่โบราณกาลมาแล้ว
ไม่ว่าในประเทศจีนหรือต่างประเทศ
มีนักคิด นักปรัชญา และนักการเมืองที่สามารถสร้างหลักทฤษฎีลักษณะสร้างสรรค์-
พอเป็นเสาเอกทางวิทยาศาสตร์คนไหนบ้าง...
คือ “หนูน้อยอัจฉริยะ” ?!