หลงคิดว่า...แค่เอ็นดู (รุ่นลูก ภาค 1)

หลงเข้าใจผิดคิดว่าตนเองคงจะแค่หลงเอ็นดูเด็กน้อยที่กําพร้าและใช้ชีวิตอยู่เพียงลําพัง แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็อยากที่จะได้เด็กน้อยมาอยู่ในความดูแลและยากที่จะถอนตัวเสียแล้ว

.....

เอี๊ยดด!!!

“ขึ้นมาเร็ว” กรเปิดกระจกรถและตะโกนบอกออกไปนอกรถเมื่อเห็นว่าเด็กผู้ชายที่เขาไม่ได้เจอมาเกือบเดือนกำลังยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่

“ไม่เป็นไรครับตัวผมเปียก เดี๋ยวรถคุณจะเปื้อนเอา” หนูดีที่ตอนแรกยังเห็นไม่ชัดว่าเป็นใครแต่พอชะโงกหน้ามาดูถึงได้รู้ว่าเป็นกรจึงเอ่ยปฏิเสธออกไป เพราะตอนนี้ตัวเขาเปียกมากเลยทีเดียว

“ขึ้นมา”

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ขอบคุณมากนะครับ” หนูดียังคงยืนกรานที่จะไม่ขึ้นรถของกรและยังก้มหัวขอบคุณในความหวังดีของกรอีกด้วย

ปัง!!!

“อ๊ะ!! คุณครับ เดี๋ยวครับ” หนูดีร้องขึ้นมาเสียงหลงเมื่อกรเดินลงมาจากรถและดึงข้อมือของเขาพร้อมกับเปิดประตูและดันตัวเค้าให้ขึ้นไปนั่งในรถ

“รถคุยเปื้อนหมดเลยเห็นมั้ยครับเนี่ย” หนูดีแหวออกมาทันทีด้วยความโมโหอย่างลืมตัว เพราะทั้งเบาะและตรงเท้าที่เขาเหยียบอยู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำจากตัวเขาที่เปียกอยู่

“คลุมไว้ซะ” กรไม่พูดตอบอะไรแต่ยื่นมือไปด้านหลังเพื่อหยิบเอาเสื้อสูทที่แขวนอยู่ด้านหลังมาให้หนูดีได้คลุมตัวไว้

“แต่ว่า.....” ยังไม่ทันที่หนูดีจะได้พูดอะไรออกมาก็เจอสายตาดุ ๆ ของกรเข้าซะก่อน หนูดีจึงต้องหลบสายตาคมดุคู่นั้นทันทีและยอมที่จะหยิบเสื้อมาคลุมตัวเองเอาไว้ไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้

“ทำไมกลับมืดนัก” กรถามหนูดีออกไปด้วยน้ำเสียงที่ติดดุเล็กน้อย ในขณะทั้งที่ยังจ้องมองอยู่ที่ถนนอยู่

“หนูดีทำโอแทนพี่ที่แผนกทำความสะอาดที่ขาดในวันนี้น่ะครับเลยเลิกช้า”

“กลับอย่างนี้ตลอดเหรอ” กรยังคงถามหนูดีออกมาอยู่ เพราะอะไรก็ไม่รู้ที่เค้านั้นรู้สึกไม่ชอบใจเลยสักนิดที่จะเห็นเด็กคนนี้ต้องกลับบ้านมืด ๆ ค่ำ ๆ อยู่คนเดียว

“ไม่หรอกครับปกติหนูดีจะกลับพร้อมกับพี่รินดาหัวหน้าที่หนูดีทำงานด้วยน่ะครับ จะเป็นแค่บางวันเท่านั้นที่หนูดีมีโอให้ทำ”

“อ้อ...จริงสิครับ แล้วคุณลูกค้ามาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ หรือว่ายังพักอยู่ที่โรงแรมอยู่อีกเหรอครับ” หนูดีที่เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองนั้นไม่ได้เจอกับลูกค้าคนนี้มาตั้งนานแล้ว และอยู่ ๆ ก็มาเจอเฉยเลย

“ไม่ได้พักที่โรงแรมแต่ทำงานอยู่ที่โรงแรม”

“หืออ!! ทำงานที่โรงแรมเหรอครับ อ้าว!! งั้นหนูดีก็เข้าใจผิดมาตลอดเลยน่ะสิ แล้วที่ว่าหลงทางล่ะ เอ๋!!!” หนูดีเหมือนจะพูดบ่นกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดกับกร และพอนึกขึ้นมาได้ที่กรเคยบอกกับเขาว่าหลงทางล่ะ เจ้าตัวถึงกับทำหน้างงและเอียงคอมองมาทางกรเพื่อเป็นการถามกรไปในตัว ซึ่งท่าทางแบบนั้นมันดูน่ารักมากในสายตาของคนที่กำลังมองมาอยู่