ฝีมือ

ภาคต่อของเรื่อง "ฝีปาก"

คำโปรย

“ฝีไม้ลายมือ ไม่เลวเลย”

อารัมภบท
“ทำไมถึงรักท่านนักหนา” ตัดสินใจถามออกมาอย่างเรียบเฉย แต่ติดไปทางค่อนขอดเล็กน้อยตามนิสัย
“ถามตัวเองอยู่เหรอคะ” สวนกลับแบบยียวนกวนไม่ต่าง
“คนพรรค์นั้น ใครมันจะไปรัก” ส่ายหน้าประกอบราวระอาเต็มที
“ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง คุณคงไม่เลือกที่จะทุบห้องใต้ดินนั้นทิ้งไป” ว่าอย่างมั่นใจ มองเขาแบบตรงๆ และส่งสายตาเชิงอ่านทุกอย่างออก
“อะไรที่ทำให้คุณคิดอย่างนั้น” มือเรียวยาวกำเข้าพร้อมนำมาวางซุกตรงใต้คาง ค้ำยันเชิงรอคำตอบอย่างตั้งใจ
“อันที่จริงหน้าที่ของฉัน ไม่ใช่การทำให้คุณยอมรับในความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองหรอกค่ะ เอาเป็นว่า...ฉันจะทำแค่หน้าที่ของตัวเองก็พอ”
“อย่ามาโอ้เอ้” คนรอดูเธอหงุดหงิดกลับต้องหงุดหงิดเข้าเสียเอง เห็นดังนั้น...รอยยิ้มจางๆ ได้ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากนิ่งเรียบเสียแทน
“อย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้เลยดีกว่าค่ะ คุณรู้ดีกว่าใครทั้งหมด ว่าทำไมคุณถึงอยากจะทุบห้องนั้นทิ้งนักหนา”
สองสายตาประสานกันอีกครั้งชั่วครู่ จนคนที่กักเก็บความรู้สึกแท้จริงไม่เก่งแน่ในสภาวะปกติ ต้องเป็นฝ่ายเบือนหนีก่อนตามระเบียบ
“และแน่นอนว่า การตัดสินใจที่จะทุบหรือไม่ทุบ...มันก็ขึ้นอยู่กับผมแต่เพียงผู้เดียวด้วย”
“อะไรบ้างที่พอจะทำให้คุณไม่ทุบห้องนั้นได้” ในคำถามที่เหมือนต้องการทราบนั้น มีความขอร้องปะปนอยู่ในแววตาใส จนคนที่คิดว่าคนแข็งๆ อย่างเธอ คงจะไม่ยอมขอร้องตนก่อนนั้น ใจไหวยวบ
“คุณต่างหากมีข้อเสนออะไรที่น่าสนใจบ้าง...ฮึ” เสียงทุ้มตอนท้ายที่ดังมาจากลำคอของเขา ทำเอาใบหน้าขาวเนียนใสพลันแดงระเรื่อ
เสียงทุ้มนี้คล้ายกับเสียงทุ้มพร่าในค่ำคืนที่ยังติดตราตรึง...แถมยังดูดดึงวิญญาณของเธอให้หวนย้อนกลับไปอยู่ในช่วงเวลาที่เหมือนจะไร้สติ แต่จดจำทุกความรู้สึกได้ดี
“ต่อรองเท่านั้น เสนอไม่มี”

*****โปรดทดลองอ่านก่อนกดซื้อ*****
ขอบคุณที่สนใจและอุดหนุนกันนะคะ