ลิขิตรักนางมารน้อย

คำโปรย : นางมารน้อยฝูอ้ายเหริน ที่เรียบร้อยดุจผ้าพับไว้ แล้วรื้อออกแต่เล็กก็เกาะติดพี่ชายอ้ายฝูหราน แต่เมื่อโดยแยกจากพี่ชายก็ไม่ยอม นางอยากไปเผ่าสวรรค์กับพี่ชาย แต่ทว่าพ่อกับแม่ไม่อนุญาต นางก็หาได้สนใจแอบขึ้นไปป่วนสวรรค์ไม่พอ สี่สมุทรขององค์ชายโอรสสวรรค์ก็ปังเช่นกัน แต่ปังพินาถ
ใครจะกล้าทำร้าย ผู้ที่มหาเทพตงหัวผู้ตั้งนามให้ ทั้งยังทำสัญญาหมั้นหมายกับองค์ชายสามไว้ ซึ่งเป็นคู่กัดและไม่เคยยอมลงให้กัน
แต่นางถูกใจองค์ชายใหญ่เสียมากกว่า เพราะเป็นผู้ใหญ่ ดังนั้นมหาสมุทรชิงไห่จึงเป็นที่เที่ยวเล่นและพบรัก และร่วมสานสัมพันธ์กับองค์ชายใหญ่หลิวหยาง
----------------------------
บทนำ
จอมมารจันทราม่วง ได้ทำสัญญาหมั้นหมายกับลูกๆ ทั้งสองไว้ โดยให้องค์หญิงแห่งเผ่าจอมมาร แต่งเข้าตำหนักสวรรค์ และส่วนองค์ชายเผ่ามารหากมีใจปฏิพัทธ์ กับองค์หญิงเผ่าสวรรค์ก็สามารถทูลขอเรื่องแต่งงานได้ แต่ต้องให้องค์ชายเผ่ามาเข้ามาเป็นศิษย์ที่วังมหาอรุณ
เมื่อเวลาได้ล่วงเลยมาหนึ่งหมื่นปีก็ได้เวลา ส่งลูกๆ เข้าไปฝากตัวเป็นศิษย์ของวังมหาอรุณ แต่...
“ท่านแม่ พี่ชายขึ้นไปสวรรค์ชั้นฟ้าได้ เหตุใดข้าจึงเข้าไปไม่ได้” อ้ายฝูเหริน นางมารน้อยตัวแสบประจำวังบูรพาจันทรา ที่ขยันก่อเรื่องไม่เว้นวัน ไม่รู้เหตุใดจึงซนเช่นนั้น จนทำให้จอมมารหยวนกงเหวียน ต้องเวียนหัว
“ไม่ได้ลูก ลูกเป็นผู้หญิง”
“ไม่ข้าจะไป”
อ้ายฝูเหรินที่ดื้อดึงนัก เหตุเพราะพ่ออย่างเขาตามใจ ก็ไม่ให้ตามใจได้อย่างไร หน้าตาถอดแม่มาขนาดนี้ พ่อผู้หลงแม่อยู่แล้ว จะไม่ให้หลงลูกสาวได้อย่างไร
อีกไม่กี่ปีก็จะได้แต่งงานออกไปเผ่าสวรรค์แล้ว ไม่รู้ว่าวันนั้นมาถึง คนเป็นพ่ออย่างเขาจะทำใจได้หรือไม่
“เอาอย่างนี้ดีหรือไม่เดี๋ยวพ่อกับแม่ ไปส่งพี่ชายเจ้าจะขออนุญาตมหาเทพตงหัวก่อน หากท่านไม่ว่าอันใด ลูกก็ไปเที่ยวเล่นบนสวรรค์เป็นครั้งคราว” หยวนกงเหวียน เมื่อเห็นลูกสาวไม่พอใจ ครั้งจะเอาไม้หนักเลย ก็กลัวลูกไม่รัก
“เช่นนั้นก็ได้” ฝูอ้ายเหรินที่ยอมให้พ่อแต่โดยดี แต่หารู้ไม่ว่าว่านางมีแผนการอยู่ในใจแล้ว

-------------------------
เนื้อหาบางส่วน

อยากอยู่ที่นี่ไปตลอดจัง...จะมีวันนั้นหรือไม่”
“หากเจ้าแต่งเข้ามาเป็นน้องสะใภ้ข้า เจ้าก็มาได้ข้ายินดีต้อนรับ” องค์ชายพูดไป ด้วยความเจ็บช้ำราวรานใจ เพราะเขาไม่อยากให้นางเป็นน้องสะใภ้เขาสักนิด แต่...เรื่องนี้เขาไม่อาจจะทำอันใดได้
“หากข้าไม่อยากเป็นน้องสะใภ้ท่านเล่า ข้าเป็นอะไรกับท่านได้บ้าง” อ้ายเหรินพูดอย่างเปิดเผย แต่ไม่ได้มองหน้าเขา นางมองภาพฝูงปลาตรงหน้าไปเรื่อยๆ
“เจ้าเป็นอะไรกับข้าก็ได้ ในสิ่งที่เจ้าอยากเป็น” องค์ชายใหญ่ที่อยากตอบว่า ให้มาเป็นคนรักของเขาได้หรือไม่ แต่ไม่กล้าเอ่ยออกมาเอง กลัวว่านางจะไม่คิดแบบเดียวกับเขา
“ท่านพูดแล้วนะ ข้าอยากเป็นอะไรก็ได้ อีกห้าพันปีข้าจะมาทวงคำสัญญา” อ้ายเหรินคิดไว้แล้วว่า จะกลับไปคุยกับเสด็จพ่อและเสด็จแม่ ระหว่างนี้นางจะหาวิธีทำให้เปลี่ยนตัวคนแต่งได้หรือไม่ หากเป็นองค์ชายใหญ่นางไม่ขัดเลยสักนิด นางชอบเขาในแบบที่เขาเป็น
องค์ชายใหญ่เอาแหวนในสาบเสื้อของตัวเอง เป็นแหวนที่เสด็จแม่ให้ไว้ เขาจะให้นางเก็บไว้แทนใจ
“เจ้าเก็บสิ่งนี้ไว้” องค์ชายใหญ่ดึงมือนางมาแล้วสวมมันเข้าไปที่นิ้วของนาง
“อะ...องค์ชาย...” อ้ายเหรินรู้สึกตกตะลึงไม่คิดว่าเขาจะให้แหวนแก่นาง เขาไม่รู้เลยหรือว่ามันหมายความว่าอย่างไร