พ่ายดุษฎี.

'อินทัช' ได้ทุกอย่างของวรโชติโภคินมาครอบครอง ทว่าสิ่งเดียวที่เขาอยากได้แต่กลับไขว่คว้าเอามาอยู่ในกำมือไม่ได้มีเพียง 'ปรินทร วรโชติโภคิน' คนที่เขาปรารถนามาเนิ่นนานแต่คนผู้นั้นกลับเกลียดชังเขาที่สุด



"อินทัชอย่าบีบคั้นกันมากจนเกินไปนัก ฉันสู้นายไม่ได้ก็จริง แต่ฉันก็ไม่มีวันยอมให้คนอื่นมารังแกแล้วอยู่เฉยๆแน่!!"

"..."

"นายได้ทุกอย่างไปแล้ว ทำไมยังตามจองเวรจองกรรมฉันไม่เลิกอีก ต้องบีบคั้นจนกว่าฉันจะตายใช่ไหมถึงจะพอใจ"

"ไม่ใช่...ผมแค่อยากให้พี่กลับไป"

"ฉันไม่มีวันกลับไป ให้กลับไปอยู่กับนายงั้นเหรอ ฉันเกลียดนายไม่เข้าใจหรือไง แค่เห็นหน้านายฉันก็อารมณ์เสียแล้ว!!"

"..."

"จะไปไหนก็ไป แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก!!"

"ปรินทรอย่าลืมว่าพี่ก็เป็นหนึ่งในวรโชติโภคิน"

"ฉันไม่!!..."

"ตัวพี่เองก็ถือเป็นสมบัติของตระกูล พ่อบุญธรรมยกทุกอย่างที่เป็นวรโชติโภคินให้ผม นั่นรวมถึงตัวพี่ด้วยเช่นกัน"

"!!!"

"กลับไปเถอะครับ ผมเองก็ไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่เห็นของของผมมาอยู่ไกลสายตาแบบนี้"