เจ้านายคนนี้ ไม่ใช่คนดีของฉัน (ศิวาอารินทร์)

เพราะทำตัวเป็นไม้หลักปักขี้ควาย หยิบจับงานอะไรก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง มิลิน จึงถูกพ่อส่งมาทำงานในไร่อัครา โดยมีหัวหน้าเป็นนาย ศิวาอารินทร์ คนดี๊ คนดีของทุกคน แต่ หมอนั่น!!! ไม่ใช่คนดีของเธอแน่นอน...

“คิดจะทำอะไรฉันคะ?”
เสียงเรียกมิลิน ทำให้ศิวาอารินทร์ตื่นจากภวังค์ทั้งปวง เขารีบปล่อยมือที่จับกุมเธอไว้ออกทันที แล้วกลับมาทำท่าเกรี้ยวกราดกลบเกลื่อน
“สมองคุณ คิดแต่เรื่องบ้าๆ พวกนี้ถึงได้ไม่มีเหลือไว้สำหรับทำงาน ทำการเลยสินะ แล้วเก็บปากเน่าๆ ไว้เถอะ! ผม ไม่บังอาจไปแตะต้องของ...” ในจังหวะที่หยุดพูดสายตาเขาก็ก้มต่ำลงไปที่เท้า แล้วย้อนขึ้นมามองหน้าเธออย่างเยาะเย้ย...
ต่ำ!!!!นั่นคือความหมายที่เขาต่อให้ตอนจบอยู่ในใจ
พูดจบประโยค เขาก็หลังกลับทันที เพียงแต่เขาก้าวไปไม่ถึงสามก้าวด้วยซ้ำ เป็นอันต้องล้มลงหน้าคะมำอย่างไม่เป็นท่า แถมตามมาด้วยอาการเจ็บแปล๊บๆ ที่กลางหลัง
“นี่คุณจะทำบ้าอะไร? ลุก! ออกไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้เลยนะ”
มิลินเผยรอยยิ้มกวนโมโห แล้วหัวเราะในลำคอ
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ...ปากเน่าๆ และของต่ำๆ งั้นขอลองของสูงหน่อย ว่าจะอร่อย สมกับที่ชอบหวงเนื้อหวงตัวมั้ย”
โอ๊ย!!!
*********************************
“ไม่เซ็นหรอ?”
มิลินแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนความโมโหที่กำลังปะทุอยู่ข้างใน ทั้งที่เธออยากตะโกนใส่หน้าเขาจริงๆ แต่ก็ต้องปรับเสียงให้หวานขึ้น และเยือกเย็นที่สุด
“ยังไม่เซ็นค่ะ”
“ทำไม? ถ้าคุณไม่เซ็น มันก็แปลว่าผมยังไม่ได้ชดใช้อะไรให้กับคุณเลย แล้วพ่อคุณก็จะไม่ให้อภัยผมด้วย”
จะชดใช้อะไรนักหนาวะ! อีตาศิวาอารินทร์ พ่อคนดี พ่อคนเก่ง เก่งทุกอย่างจริงๆ ยกเว้นเรื่องแบบนี้ ซื่อบื้อซะไม่มี
“ใช่ค่ะ! จำไว้ให้ดีนะคะว่าคุณ ยัง-ไม่-ได้-ชด-ใช้”
จากนั้น มิลินก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าหวานใสของเธอลงไปกระซิบข้างๆ หูคนที่นั่งตรงข้าม ด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุก
“เพราะฉัน...ยังไม่ได้แก้แค้นคุณ”
มิลินเอื้อมมือตบเบาๆ เข้าที่แก้มสากระคาย และก้าวถอยหลังเพื่อจ้องมองใบหน้าหวาดหวั่นของเขาอย่างสาแก่ใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินฉับๆ ขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

เรื่องนี้แรกๆ นางเอกแสบเอาเรื่องนะคะ และพระเอกนางเอกก็ตีกันเก่งมาก มีดราม่า ยังไงลองถามใจกันดูนะคะ ว่าอยากลองสักตั้งไหม (แต่อยากให้ลองน๊า)
***อยากขอความเมตตาจากท่านที่อ่านช่วยกดเรตติ้งเป็นกำลังใจให้หน่อยนะคะ ดี ไม่ดียังไงคอมเม้นต์บอกกันสักนิด