หัวใจตกคาน

"สวัสดีครับผมเป็นลูกชายของแม่นะครับ" ละอองดาวถึงกับตกใจ จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้ชายแปลกหน้ามาบอกว่าเป็นลูกชายของเธอ มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเธอยังไม่มีแม้แต่แฟน เรื่องมีลูกมันเป็นไปไม่ได้

+++++++++

“อ้าว ทำไมไม่นอน อย่าบอกน่ะว่ารอผมน่ะ” วาโยเดินเข้าไปทักคนเป็นภรรยายิ้ม ๆ

“ค่ะ” ละอองดาวมองท่อนบนที่เปล่าเปลือยของสามีตาปริบ ๆ แม้จะอายแต่รู้สึกว่ามันละสายตาไม่ได้ กล้ามเนื้อผู้ชายที่มีหยดน้ำเกาะพราวนี้มันเซ็กซี่ดีจริง ๆ

หุ่นก็ดี หน้าตาก็หล่อ เขาเป็นสามีของเธอจริง ๆ เหรอเนี่ย คู่ควรกับการขึ้นคานรอมานานจริง ๆ ให้ตายสิถึงจะได้มาแบบฟลุ๊ค ๆ ก็เถอะ

“อยากทำอย่างว่าเหรอ” วาโยยืนถามเสียงกลั้วหัวเราะกับการมองเขาตาปรอยของอีกฝ่าย

“ค่ะ เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ ฉันแค่จะบอกว่าคุณนอนฝั่งนั้นฉันนอนฝั่งนี้ไม่ก้าวก่ายกันโอเคไหม แค่นี้แหละ” ละอองดาวพูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนดึงผ้าห่มคลุมโปงตบปากตัวเองรัว ๆ ที่ดันไปหลุดอะไรแบบนั้นออกไป เขาได้คิดว่าเธออดยากกันพอดี ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ

“เสียดายนึกว่าจะยอมเสียอีก” วาโยถอนหายใจยิ้ม ๆ แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหากางเกงใส่ ส่วนเสื้อนั้นไม่คิดจะใส่อยู่แล้ว เพราะมันไม่ชิน

“แม่”

“เฮ้ย!”

“เป็นอะไร” วาโยเดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง เพราะจู่ ๆ คนที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียงก็ร้องพร้อมกับลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“เปล่าค่ะ เหมือนลืมอะไรหรือเปล่า แต่คงไม่ลืมหรอกนอนแล้วค่ะ” ละอองดาวมองค้อนผีเด็กที่จู่ ๆ ก็โผล่มาเรียกแม่ ทำเอาหัวใจเธอแทบวาย

“นี่คุณจะไม่ยอมจริงเหรอ” วาโยที่ตอนนี้มานั่งอยู่บนเตียงแล้วแกล้งพูดแหย่หญิงสาวเล่น และยังไม่ทันที่ละอองดาวจะปฏิเสธ ว่าที่ลูกชายของเธอก็คะยั้นคะยอ “ยอม ๆ เขาไปเถอะแม่ เผื่อผมจะได้ไปเกิด”

เธอถึงกับกลอกตามองบนมองคนสลับกับผีแล้วตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ไม่ค่ะ ตราบใดที่คุณยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ฉันจะไม่ยอมคุณเด็ดขาด นอนแล้วค่ะ”