เจ้าสาวต้องห้าม

เจ้าสาวต้องห้าม โดย…บัวริน
อารัมภบท
“ได้! อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะ”พูดจบเขาก็เขาเข้ามากอดปล้ำ พยายามบดขยี้ริมฝีปากหล่อนอย่างป่าเถื่อน
สัมผัสนั่นสร้างความตกใจให้หญิงสาวไม่น้อย...หญิงสาวพบว่าตัวเองรู้สึกเสียวซ่านเมื่อลิ้นอุ่นจัดของเขาแทรกเข้ามา ริรินตกใจตัวเอง กับความรู้สึกแปลกๆนั้น มันเหมือนมีแรงดึงดูดจนหล่อนตัวขาไปหมด
จูบเขาทำเอาหล่อนงวยงงไปเลย พิษจูบของเขามีอานุภาพร้ายแรงราวกับระเบิดปรมณูถล่มโลกไปครึ่งโลก หล่อนเบิกตาโต สายตาประกายกล้าของเขาทำลายความเข้มแข็งในตัวหล่อนไปจนแทบมลายสิ้น
พอเขาถอนปาก เห็นหล่อนงวยงงก็ยิ่งหงุดหงิด คมศรมองหล่อนด้วยสายตาเอาเรื่อง เขาแกล้งยื่นมือมาแกะกระดุมเสื้อหญิงสาวออกทีละเม็ด หล่อนทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเหมือนถูกสาป ตาเบิกโพลง กลมโตเท่าไข่ห่าน ดูน่าขันนัก คมศรแยกสาปเสื้อออก เผยให้เห็นทรวงอกขาวนวล
ริรินอยากจะบ้าตาย อ้าปากค้างเมื่อเขางุดหน้าลง ฝังใบหน้าหล่อเหลากับทรวงอกขาวนวล ทั้งที่ยังห่อหุ้มด้วยเสื้อชั้นในตัวจิ๋วน่ารักที่สวมอยู่
เขาอ้อยอิ่งอยู่กับทรวงอกของหล่อน จูบมันทีละข้าง ปัดเสื้อบราเซียตัวจิ๋วออกให้พ้นทางอย่างขัดใจ ละแล้วทรวงอกสาวเต่งตึงเคร่งครัดงามก็ปรากฏแก่สายตาเขา
รักด้วยใจ บัวริน