Love Story ภาค 2 ความรักของคนดี

เป็นการดื่มแอลกอฮอล์ในรอบหลายปีที่แย่ที่สุดเลยล่ะ เหล้าเพียว ๆ ถูกเทลงคอไปแล้วหลายแก้ว เวลาผ่านไปร่วมสามชั่วโมงแล้ว คนตรงหน้ายังคงนิ่งสนิทไม่มีหลุดลุคเข้มแม้สักนิด
คอแข็งชะมัด!
ขณะนี้ผมมองใบหน้าหล่อร้ายเรียบนิ่งที่มองผมหน้าอยู่เหมือนกัน เราพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วไป ไม่มีสาระอะไร หลัง ๆ คุณเขาเริ่มเงียบ ไม่รู้ข้องใจอะไรถึงได้จ้องหน้ากันหนักเบอร์นั้น
“เราเคยเจอกันมาก่อน…” เฮอะ…ผมหัวเราะเบา แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่คนตัวสูงเอ่ย
คุณภวัตเขามีอายุก็มากแล้วนะ ทว่า…
“มุก...เต่าล้านปี” ผมพูดไม่ดังมากแต่คิดว่าอีกฝ่ายได้ยินเพราะเห็นริมฝีปากหยักยกยิ้มก่อนจิบเหล้า
“พูดจริง”
“จะจีบผมเหรอ?” ปรายตามองแล้วคลี่ยิ้มนิดหน่อยหลังพูดจบ
“เมาแล้วรั่วมาก รู้ตัวบ้างมั้ย” อีกฝ่ายว่ากลับ แต่ผมไม่สนใจ
“คุณน่ะ…ใช้มุกเฉยชะมัด!”
“หึ” หนนี้เป็นคุณภวัตที่หัวเราะ
“ตลกอะไร?”
"พอเถอะ เมามากแล้ว”
“คุณต้องถอนคำพูดก่อน ผมอยู่ดื่มเป็นเพื่อนคุณได้ถือว่าไม่…อ่อน” ใช่…ผมไม่ได้อ่อน แต่ยอมรับว่าเมามากอยู่ ดูได้จากที่เริ่มมึนหัว ตาพร่ามัวปรือลงแทบปิด
“เก่งครับ…คุณเก่งมาก” ให้ตายสิ! เขาพูดเสียงสูง หรี่ตามองแล้วยกแก้วเทน้ำสีอำพันลงคอ
ท่าทางดูกวนใจไม่เบา..
“เมาแล้ว สายตาเอาเรื่องนะ คุณผู้จัดการ” ใบหน้าโคตรหล่อส่ายไปมาอย่างกับเอือมระอา แถมระบายยิ้มร้ายอย่างน่าหมั่นไส้ออกมาอีก เห็นแล้วอยากเบ้ปากใส่