เหมันตกาล

"ถ้าเช่นนั้นคราวหน้าคราวหลังเจ้าก็ต้องคอยอยู่เคียงข้างกายข้าทุกช่วงเวลาทุกวินาทีมิขาดตกบกพร่องรวมถึงต้องหมั่นเย็บปักถักร้อยชุดอาภรณ์อื่นๆ ให้แก่ข้าเสียด้วยกระมัง ถึงจะสามารถรู้ได้อย่างลึกซึ้งว่าขนาดตัวข้านั้นยังคงสามารถใหญ่โตขึ้นได้ไม่หยุดหย่อน"

นัยน์ตาเฉียบคมช้อนลงมองคนตรงหน้าด้วยท่าทางวูบวาบเล้าโลม ความรักอันแสนลึกซึ้งเจือปนความร้ายกาจแทรกมากับน้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าระเคืองระคายขยุบขยิบหัวใจดวงน้อยจนร่างระหงค์สามารถสัมผัสได้ ซานเหมยหลบหลีกเลี่ยงเซไปทางอื่นทันใด ดวงหน้างามแดงเถือกไล่ลงต่ำถึงใบหูเพรียวบางลำคอนวลนิ่มละเอียด

ในใจเขารู้สึกพิลึกพิลั่นแปลกประหลาดเสมือนมีอะไรบางอย่างม้วนมวนตีกระเซ้าครึกโครมภายในกลางอก ยิ่งอีกฝ่ายเน้นย้ำประโยคหลังชัดถ้อยชัดคำราวมันยังคงวนเวียนอยู่ในศีรษะตนกึกก้องเป็นระลอกคลื่น ท่าทีเผลอไผลแสดงออกไปทางร่างกายเหนียมอายขวยเขินชัดเจนถึงขีดสุด ฝ่ายไป๋เว่ยเห็นดังนั้นขบขันอย่างพึงพอใจ พลันยิ่งนึกอยากแทะโลมทางวาจาต่อคนงามขึ้นทวี

"ซานเหมยเจ้าคิดถึงเรื่องอันใดอยู่รึ.....เหตุไฉนไยดวงหน้าเจ้าถึงได้แดงฝาดไปหมดคล้ายคลึงกับผลแอปเปิลสุกงอมเช่นนั้นเล่าหืม? คงมิใช่ว่า...เจ้าคิดถึงเรื่องลึกซึ้งไปกว่าการวัดขนาดร่างกายข้าอยู่หรอกกระมัง? "