ปรุงรักมัดใจ

เธอคือยัยตัวแสบที่คอยป่วนเขาเสมอตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งโต แต่ทำไมหัวใจของเขาถึงได้หวั่นไหวไปกับยัยจอมป่วนได้นะ

พิจักขณาจูงมือเพื่อนรักเดินเข้าไปในห้องตรวจ หลังจากได้ยินนางพยาบาลขานชื่อของอีกฝ่าย เธอจ้องมองชื่อที่ปักอยู่บนเสื้อของศตนันท์ แล้วอ่านออกเสียงอย่างตั้งใจให้เขาได้ยิน

“นายแพทย์ศตนันท์ เศวตรศิริกุล”

“ครับ ไม่ทราบว่าใครคนป่วยเหรอ” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แม้จะรู้สึกไม่พอใจพิจักขณาอยู่บ้างที่จู่ ๆ วันนี้เธอก็เหมือนทำตัวอยากหาเรื่องเขา

“เอ่อคือฉันเองค่ะ คือฉันเจ็บเอ่อเต้านมด้านซ้ายค่ะคุณหมอ” นีระดาอ้อมแอ้มตอบคำถามเขาเสียงเบา ด้วยความรู้สึกขัดเขิน

“เริ่มรู้สึกเคืองๆ หรือเจ็บมานานหรือยังครับ” นายแพทย์ศตนันท์ถามคนไข้หลังจากเจ้าหล่อนเล่าอาการต่าง ๆ ให้ฟัง

“สักพักแล้วค่ะคุณหมอ เลยไม่สบายใจและรีบมาหาหมอนี่แหละคะ” นีรดาตอบหมอหนุ่มอย่างนึกกังวล เธอกลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะเป็นโรคร้าย

“เคยคลำดูไหมครับ”

“ไม่ค่ะ”

“เดี๋ยวไปนั่งรอบนเตียงนะครับ และก็ถอดเสื้อออก หมอขอคลำดูก้อนเนื้อหน่อย แล้วค่อยไปซาวด์ดู”

“ไปซาวด์เลยไม่ได้เหรอคะคุณหมอ ทำไมต้องคลำด้วย ไม่ใช่มาแกล้งหลอกจับนมเพื่อนฉันเล่นหรอกนะคะ” พิจักขณาว่าออกไปอย่างนึกแกล้ง โทษฐานที่เขาหนีเธอมากรุงเทพและไม่ยอมกลับไปให้เห็นหน้าเลย นี่ถ้าหากไม่อ่านชื่อหน้าห้องเธอก็คงไม่รู้เลยว่าเป็นเขา

“พยาบาล เชิญเพื่อนคนไข้ไปรอที่ด้านนอกครับ” ศตนันท์เลือกจะไม่ตอบคำถามของเธอ แต่เขาบอกพยาบาลผู้ช่วยเขาออกไปอย่างข่มอารมณ์โกรธ

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าหนีพิจักขณามาถึงกรุงเทพแล้ว ยังจะต้องมาเจอคนประเภทอย่างเจ้าหล่อนได้อีก มิหนำซ้ำเขายังย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับเจ้าเธอ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นห้องของเขาและเธออยู่ติดกันอีกต่างหาก

“ทำไมต้องไล่ด้วยละคะ อยู่เฝ้าเพื่อนไม่ได้เหรอ เกิดคุณหมอทำมิดีมิร้ายเพื่อนฉันขึ้นมาใครจะช่วย”

“จะออกไปดี ๆ หรือจะให้เรียกคนมาลากออกไป ผมเป็นหมอนะครับ ทำตามหน้าที่ของตัวเอง และไอ้....ผมก็เห็นและสัมผัสมานับไม่ถ้วน คุณไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมจะทำอะไรเพื่อนคุณ” ศตนนท์บอกเจ้าหล่อนออกไปอย่างเหลืออด

“ปันหยาแกไปรอข้างนอกก่อนเถอะ” นีระดาปรามผู้เป็นเพื่อนรักเมื่อได้เห็นสีหน้ากรุ่นโกรธของคุณหมอ

“นิสัยเหมือนกันไม่พอ ชื่อยังจะมาเหมือนกันอีก คนชื่อปันหยานิสัยเหมือนกันแบบนี้หมดทุกคนไหมนะ” ชายหนุ่มได้แต่คิดประโยคนี้ในใจไม่กล้าเอ่ยออกมาให้ใครได้ยิน

“ไม่พูดแล้วก็ได้ แต่จะรออยู่ตรงนี้” บอกออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะยืนกอดอกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินออกมาอยู่นอกม่าน