หทัยภักดิ์จันทรา

“ปล่อยฉันสิ ไอ้บ้า ปล่อย!” หญิงสาวน้ำตาไหลพรากแล้วบิดกายเพื่อหวังจะบดบังเรือนร่างของตนเองจากสายตาของสัตว์ป่าอย่างเขา
“คิดว่าจะปิดบังความสกปรกของตัวเองพ้นหรือไง ผู้หญิงดูกร้านชีวิตปละปากร้ายอย่างคุณคงไม่ถือเรื่องแบบนี้หรอกนะเพราะคงผ่านมามากแล้ว” พูดจบใบหน้าคมก็ฝังจมูกและริมฝีปากลงบนเนินอกสล้างของเธออย่างไม่ปราณี ร่างบางสะดุ้งราวกับถูกไฟฟ้าช๊อต เพราะสัมผัสแบบนี้ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิตสาวของเธอ
“หยุดนะ! ฉันบอกให้หยุด!” เสียงร้องไห้กับเสียงร้องห้ามดังประสานกันอย่างน่าสงสาร
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีใครมาสั่งผมได้ คุณเป็นคนเลือกที่จะให้ผมทำแบบนี้เองนะเพราะฉะนั้นก็เตรียมใจยอมรับมันเสียเถอะ” เสียงของชี้คหนุ่มแหบพร่า และอารมณ์ของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความโกรธ