อ้อนรัก คุณอาอัคคี

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของ ‘อัคคี’ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่วัยสามสิบเก้าที่ดันไปหลงรัก ‘ม่านหมอก’ พี่เลี้ยงสาวหน้าใสวัยกระเตาะ เธอเพิ่งจะอายุแค่สิบแปดย่างสิบเก้า และด้วยอายุที่ห่างกันของทั้งคู่ อัคคีจะสมหวังในรักครั้งนี้หรือไม่ เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามใน ‘อ้อนรัก คุณอาอัคคี’

************************************

“มีเหตุผลหน่อยได้ไหมม่าน! ตั้งแต่เมื่อวานเธอไม่ยอมฟังที่ฉันพูดเลย ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันเป็นห่วงเข้าใจกันบ้างไหม?”
“ตอนนั้นที่ฉันพูดไปฉันไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นคนใช้! ไอคำว่าคนของฉันมันมีความหมายตั้งเยอะตั้งแยะอะ! ทำไมไม่คิดในแง่ดีบ้างล่ะ? มีเหตุผลบ้างสิไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์!”

ม่านหมอกสบสายตาคมเข้มด้วยความโกรธ “ใช่! ม่านไม่มีเหตุผล ม่านก็เป็นของม่านแบบนี้แหละ รักคือรัก ชอบคือชอบ ชัดเจนทั้งหมด แต่ที่คุณอาทำมันทำให้ม่านเสียความรู้สึก ม่านไม่รู้หรอกว่าไอที่คุณอาพูดตอนนั้นมันจะมีความหมายว่าอะไรอีก!...”
“แต่ม่านคาดหวัง! หวังว่าคุณอาจะแสดงออกกับคนที่พูดแบบนั้นว่าม่านเป็นอะไรสำหรับคุณอา เป็นแฟน เป็นเมีย เป็นอะไรก็ได้ที่ชัดเจนเรื่องสถานะของเราอะ!!!” เธอขึ้นเสียงใส่อัคคีทั้งน้ำตา

“ม่าน…” อัคคีเห็นม่านหมอกร้องไห้ เขาถึงกับใจหายวูบ ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าการได้เห็นน้ำตาของม่านหมอกมันจะทำให้เขาร้อนรนได้ขนาดนี้

“ม่าน...ฉันขอโทษ! อย่า...อย่าร้องได้ไหม? ฉันใจคอไม่ดีเลยนะ ก็ได้! ต่อไปฉันจะบอกให้หมดทุกคนว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ตอนนี้หยุดร้องก่อนได้ไหม นะ นะคะคนดี”

“ทำไมต้องให้ม่านร้องไห้ก่อน ถึงจะยอมรับว่าเราเป็นอะไรกัน แล้วต่อไปคุณอาจะบอกคนอื่นว่าไง ตกลงเราเป็นอะไรกัน? บอกม่านมาเลย” เธอพูดในขณะที่น้ำตาก็ไหลพรากด้วยความโกรธและน้อยใจ อีคคีจึงรีบตอบ “แฟน! เป็นแฟนฉัน โอเคไหม?”

อัคคีดึงร่างบางเข้ามากอด มือหนาลูบไล้ปลอบประโลมให้หยุดร้องไห้ “หยุดร้องก่อนได้ไหม? ร้องไห้แบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังปลอบหนูนิมตอนร้องไห้เลย เธอไม่ใช่ลูกสาวฉันนะ หืม? หยุดร้องได้แล้วนะ เป็นแฟนแล้วก็น่าจะพอใจแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันปลอบใจผู้หญิงไม่เก่งนะ ให้ฉันยืนปลอบใจเธอแบบนี้ มันเหมือนพ่อยืนปลอบใจลูกยังไงก็ไม่รู้!”

ม่านหมอกถึงกับหัวเราะออกมาในทันที ทั้งที่แก้มทั้งสองยังเปียกไปด้วยน้ำตา “พูดอะไรคะเนี่ย? พ่อปลอบลูก? ม่านไม่ได้อยากเป็นลูกสักหน่อย” อัคคีคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกดจูบบนหน้าผากเนียนของคนในอ้อมกอด “ถ้าไม่อยากเป็นลูก! งั้นบอกให้ชื่นใจหน่อยสิว่าอยากเป็นอะไร? แฟนก็เป็นแล้วนะ...”

“อยากเป็นเมียค่ะ!” อัคคีดันหัวไหล่ของคนที่อยู่ในอ้มกอดออกเล็กน้อยด้วยความตกใจ “ม่าน!!! รู้หรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?” เขาไม่คิดว่าม่านหมอกจะกล้าตอบตรงๆขนาดนี้

“ม่านรู้ค่ะ ว่าม่านกำลังพูดอะไร แต่เรื่องแบบนี้มันก้ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ม่านคนเดียว มันอยู่ที่คุณอาด้วย แต่ถ้าคุณอาไม่ต้องการก็บอกม่านตรงๆ ม่านจะตัดใจ จะได้ไม่ต้องเสียเวลารักให้เจ็บปวดมากกว่านี้”

อัคคีอึ้งกับคำพูดของม่านหมอก “ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็ว่าฉันเจอคนมาเยอะนะ แต่ไม่เคยเจอใครตรงไปตรงมาแบบนี้เลยสักคน”

“ม่านก็เป็นของม่านแบบนี้แหละค่ะ รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ โตๆกันแล้วอ้อมค้อมทำไมให้เสียเวลาคะ ม่านไม่ใช่เด็กสาวซื่อใสไร้เดียงสา ยางอายนะมีค่ะ แต่ม่านชอบคุณอา เลยไม่รู้จะอายทำไม ถ้าม่านไม่บอกตรงๆ แล้วคุณอาเสร็จป้าๆจิ้งจอกพวกนั้น ม่านก็อกหักพอดี”

อีคคีหัวเราะสั้นๆในลำคอ เมื่อได้ฟังถ้อยคำของพี่เลี้ยงของลูกสาว นิสัยตรงไปตรงมาของม่านหมอก มักจะทำให้เขาแปลกใจอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังละทิ้งความคิดความอ่านที่มันอยู่ในหัวไม่ได้ ต่อให้อยากครอบครองม่านหมอกใจแทบขาดก็ตาม

“ฉันว่า...เรื่องนี้เราค่อยเป็นค่อยไปดีกว่านะ ฉันอยากให้เธอคิดให้ดีก่อน เรื่องบนเตียงฉันเป็นผู้ชายมีแต่ได้กับได้ เธอเป็นผู้หญิงแถมยังไม่ถึงยี่สิบ มีแต่เสียกับเสีย อย่าเข้าใจผิดอีกนะ!!! ฉันไม่ได้รังเกียจนะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้...แต่เธอต้องคิดให้ดีๆ ฉันแก่คราวพ่อคราวแม่เธอเลยนะ”

“แล้วไงค่ะ แก่แล้วไง ก็ม่านชอบของม่าน จบนะคะ เราจะไม่พูดเรื่องแก่เรื่องสาวกันอีกแล้ว สเต็ปต่อไปก็อยู่ที่ว่าเราจะเดินไปแบบไหน...แต่ตอนนี้ ม่านหิวแล้ว อารมณ์ดีแล้ว เถอะค่ะ”

************************

ขอฝากนิยายเรื่องนี้อีกเรื่องไว้ในอ้อมอกของพี่ๆน้องๆนักอ่านที่น่ารักทุกท่านด้วยนะคะ

นิยายเรื่องนี้ ไม่ได้ผ่านการตรวจพิสูจน์อย่างเป็นทางการ พยายามตรวจตราด้วยตัวเอง
หากมีคำผิดเล็ดลอดสายตาไปบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ