ลายดอกหญ้า

ลมเย็นโกรกอยู่โดยรอบ ดั้นคีรีพิงพนักเก้าอี้อย่างเคลิ้ม...เพลงไพเราะกล่อมเขาให้หลุดออกจากโลกที่เต็มไปด้วยการต่อสู้และการริเริ่มฟันฝ่านานัปการชั่วขณะหนึ่ง...นับเป็นวันแรกในรอบหลายวันที่เขาคลายความหงุดหงิดขุ่นมัวและรำคาญใจในความเป็นอยู่ของตนเองโดยสิ้นเชิง

ตัวเลขต่างๆ จางไปจากสมองของเขาโดยไม่รู้ว่ามันหายไปไหน...ขณะนั้นเขาอยากฟังเสียงนกร้อง อยากสัมผัสอากาศฉ่ำชื่นในราวไพร...อยาก...เขานึกถึงหลังไอ้เหลืองและนังมลิวัลย์ ซึ่งหล่อนกับเขาจะจองที่นั่งบนหลังมันควบแข่งกันบุกทุ่งอันดารดาษด้วยทะเลหญ้าไปด้วยกันในแสงแดด

เขาไม่เคยนั่งรออะไรหรือใครได้เกินสิบนาที...แต่คืนนี้...เขานั่งได้อย่างเงียบกริบ ตาปรือน้อยๆ หูสัมผัสเสียงดนตรีอันประสานกันด้วยท่วงทำนองสง่างาม...ด้วยความรู้สึกเหมือนนกที่โบกปีกของมันช้าๆ อยู่ในอากาศโล่งกว้าง