เชื่อฉันเถอะว่าเรารักกัน (ฉบับรีไรต์)

เชื่อฉันเถอะว่าเรารักกัน (ฉบับรีไรต์)

“เชิญทางนี้ค่ะ ผู้โดยสาร” เสียงหวานของใครสักคนดังแตะเข้ามาในโสตประสาทเรียกให้หันสายตาไปมอง

สายตาของเราสบกัน ฉันเผลอจ้องมองรอยยิ้มสวยนั้นอยู่นานคล้ายต้องมนตร์สะกด

ร่างกายหยุดการเคลื่อนไหวอยู่สักพักหนึ่งจนเจ้าของเสียงต้องเรียกซ้ำอีกครั้ง



‘คนอะไรสวยมาก’ นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดในใจ

นิยามคำว่าสวยของฉันอาจจะแตกต่างจากคนอื่นเล็กน้อย

เพราะคำว่าสวยของฉันไม่ได้หมายความว่าต้องสวยเพอร์เฟค แต่เพียงแค่น่ามอง ฉันก็ถือว่าสวยแล้ว

ไม่ได้มีสเปคตายตัวว่าต้องหน้าตาแบบนี้หรือแบบไหน ขอแค่น่ามองก็พอ...และเธอคนนั้นน่ามองสำหรับฉัน

________________________________________

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไรต์เขียนไว้เมื่อหลายปีก่อน นำมาปัดฝุ่นและรีไรต์ใหม่

พล็อตยังคงเดิมนะคะ เพียงเรียบเรียงประโยค จัดแต่งภาษาให้สวยงามมากขึ้นเล็กน้อย

และนำมาให้ลองชิมใหม่ค่ะ รับรองว่าทานง่ายรสชาติไม่จำเจ

________________________________________