หลงเพื่อน

ผมกับเธอเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งเเต่สมัยมัธยม
เธอเป็นคนเรียบร้อย ในขณะที่ผมเป็นเด็กเกเร เธอเปิดใจให้กับไอ้เศษสวะอย่างผม
เธอทำให้ผมรู้จักคุณค่าของคำว่า 'ถ้าผมรักใคร ผมก็คงอยากให้เขามีความสุข'
เธอเป็นคนเเรกที่ทำให้คนจริงอย่างผมปอดเเหกไม่เคยกล้าสารภาพรัก จนสุดท้ายหมาก็คาบไป
เธอมีเเฟน ผมมีเเต่ใจ เเต่สุดท้ายจะให้ทำไง? ถ้าเกิดว่าผมยังเป็นไอ้ขี้เเพ้อยู่เเบบนี้
คงไม่มีวันที่จะได้เป็นมากกว่าเพื่อนกับ 'ชูใจ' อย่างเเน่นอน

หนึ่งคนเป็นนักศึกษาเเพทย์ที่ไร้อิสระ หนึ่งคนคือเด็กเทคนิกที่มีอิสระเหลือเฟือ
พวกเราจะจุนเจือ เเละเอื้อเฝื้อกันเเละกัน ในสถานะ 'เฟื่อน' ไปอีกได้นานเเค่ไหนกันวะ?

"ขอโทษนะ... ที่โหนเป็นพ่อที่ดีของลูกชูใจไม่ได้ ขอโทษจริงๆ"