memorie ทีหายไป

พลาธิปจ้องมองดวงหน้าสวยที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้หัวใจเขาแตกสลายมาแล้วด้วยท่าทีนิ่งเฉย ทำให้ดวงหน้าสวยใสก้มหน้าลงเบี่ยงตัวจะเดินหนีไปอีกทาง แต่ถ้าว่ามือหนากับดึงแขนเรียวเล็กไว้พร้อมกลับผลักให้หลังบางชนกับผนัง ก่อนจะขยับร่างกายเข้าไปบดเบียดร่างเล็กพร้อมก้มหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าสวยใส
“พี่ธิป จะทำอะไรถอยไปนะ”
“ไม่ถอย” เสียงทีเปล่งออกมาแหบพร่าบวกกลับกลิ่นแอลกอฮอล์โชยมากระทบจมูกเล็กทำให้เธอต้องย่นหน้าหนี
“พี่ธิปไปดื่มมาเหรอคะ”
“ใช่” ร่างสูงตอบรับพร้อมกับขยับใบหน้า และริมฝีปากเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าเล็กมากขึ้น แววตาคมที่ใช้มองใบหน้าเล็กในตอนนี้หวานหยด แต่ทว่าริมฝีปากกลับไม่ได้ยิ้มตาม
“งั้นก็คงเมาแล้ว ถ้าเมาแล้วก็กลับไปนอนเถอะค่ะ” คนร่างเล็กที่อยู่ฝ่ายใต้อาณัติร่างหนาเอ่ยบอกมือบางพยายามผลักร่างหนาให้ออกห่างแต่ก็ไม่ได้ผล
“ไม่ได้เมา” พลาธิป ตอบกลับอย่างเร็ว แววตาคมจ้องมองริมฝีปากเล็กอย่างอ้อยอิ่ง
“ไม่ได้เมาก็ปล่อยสิคะ มาทำแบบนี้นะไม่สนุกด้วยนะ”
“แล้วแบบไหนเธอถึงจะสนุก กลับไอ้หน้าอ่อนนั้นเหรอถึงจะสนุก ถามจริงกลับมันไปถึงไหนแล้ว”
แปะ
“อย่ามาพูดอะไรที่ต่ำๆ แบบนี้กับนะอีก นะไม่ได้ต่ำอย่างที่พี่เป็น”
“หรอ ฉันต่ำเหรอ งั้นแฟนเก่าขอจูบรื้อฟื้นความหลังหน่อยนะ” พูดจบริมฝีปากหนาก็ชกริมฝีปากบางที่เผยน้อยๆอย่างเร็ว ริมฝีปากอุ่นจูบดูดดื่มริมฝีปากนุ่มดุดันแรงถูกเขามอบให้ทันทีเช่นกัน และมือขวาที่มีกระเป๋าถือพร้อมกลับมือซ้ายที่ระดมฟาดใส่เขาไม่ยั้งทันทีเช่นกัน พลาธิปเบี่ยงกายหนีจากมือบาง กระแทกจูบให้หนักขึ้นเพื่อหวังให้ร่างเล็กหยุดดิ้น
แขนเล็กเรียวที่กระหน่ำฟาดเขานับสิบนั้นหมดแรงไปแล้ว บวกกลับความหวั่นไหวเข้ามาช่วยลดเรี่ยวแรงเมื่อฝ่ามืออุ่นของเขายกขึ้นไปหาอกเต่งตึงที่อยู่ภายใต้เสื้อสายเดี่ยวตัวสวยที่เธอสวมใส่ออกไปเดตกลับไอ้หน้าอ่อนนั่น เมื่อคิดได้แบบนั้นเขายิ่งอยากจะฉีดมันทิ้งไป มือหนาดึงทึ้งให้ร่วงจากไหล่ระหงมือหนาลูบไล้ไปตามเนินอกนอกร่มผ้าเท่านั้น เอวคอดกิ่วถูกแขนช้ายชายหนุ่มรั้งให้แนบกับลำตัวสูงใหญ่ของเขาให้มากขึ้นจนเธอรู้สึกถึงความแข็งแรงที่ทิ่มแทงอยู่หน้าท้องของเธอ และ เธอรู้ดีว่ามันคืออะไรในเมื่อเธอไม่ใช่เด็กสาวใสซื่อแบบเมื่อก่อนแล้วที่จะไม่รู้อะไรเป็นอะไร
ใบหน้าสวยแหงนขึ้นเมื่อใบหน้าคมก้มลงไปจูบลำคอระหงไล่เลี่ยลงไปหาเนินอกขาวนุ่มที่ชุดซ้อนอยู่ใต้บราเซียร์ลูกไม้สีขาว
“นั่นใครทำอะไรกัน” เสียงของ รปภ ของคอนโดดังขึ้นทำให้พลาธิปรู้สึกตัวกอดร่างเล็กไว้แนบอกกลัวว่าจะมีคนมาเห็นร่างเล็กให้สภาพนี้
“ฉันแพ้ฉันแพ้เธอแล้ว”
“ปล่อยได้แล้วค่ะ พี่ธิป” พลาธิปยอมผลักออกแต่โดยดีพร้อมกลับถอดเสื้อสูทคุมให้ร่างเล็ก ก่อนจะเดินจากไปขื้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปอย่างเร็ว ทิ้งให้ร่างเล็กมองตามไปอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของชายหนุ่มผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าสุภาพเย็นชา แต่กลับมีด้านมืดอยู่ในตัวที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ร่างบางถอนหายใจก่อนจะคิดว่าคนเราก็ย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา