พันธะรักสีเทา

5 ปีผ่านไป

ตอนนี้ทุกอย่างนั้นดูดีไปหมดเพราะว่าการให้อภัยในวันนั้นคือการสร้างความสุขของครอบครัวในวันนี้ วันที่ทุกอย่างนั้นมีเเต่เ​รื่องดีๆ

''คุณเเม่ขาสวัสดีค่ะ''เสียงหนูน้อยเอวาที่ตอนนี้อายุได้เเปดขวบที่ดังเจื่อยเเจ้วมาเเต่ไกลนั้นดังเรียกให้คนเป็นเเม่นั้นหันมาสนใจทัน

''สวัสดีค่ะ วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างค่ะ''อันดาถามลูกสาวออกไปเพราะว่าตอนนี้ลูกสาวของเธอนั้นเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 เเล้ว เเละทุกๆวันจะมีผู้เป็นพ่อนั้นคอยไปรับไปส่ง ตอนนี้คนเป็นพ่ออย่างวายุนั้นห่วงลูกสาวอย่างกับอะไรดี

''วันนี้ไม่มีการบ้านค่ะคุณเเม่ น้องเอวาอยากไปนอนบ้านคุณปู่กับคุณย่ามากเลยค่ะ น้องเอวาขอไปนอนบ้านคุณปู่กับคุณย่านะคะ''มักจะเป็นเเบบนี้ทุกครั้งที่ไม่มีการบ้านลูกสาวตัวน้อยของเธอมักจะขอไปนอนกับผู้เป็นปู่เป็นย่าเป็นประจำเพราะว่าท่านทั้งสองนั้นทั้งรักทั้งหลงเอวา เเละด้วยความที่บ้านของท่านทั้งสองนั้นอยู่ไม่ไกลเลยทำให้สะดวกต่อการไปรับไปส่ง

''ก็ได้ค่ะ งั้นวันนี้หนูต้องอาบน้ำไปก่อนนะคะเเล้วเดี๋ยวพ่อกับเเม่จะไปส่ง''เพราะเธอไม่อยากที่จะไปรบกวนให้ผู้เป็นย่านั้นต้องลำบากเเม้ว่าลูกสาวของเธอนั้นจะทำทุกอย่างได้เองเเละที่นั้นก็มีทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมเเล้วเเต่เธออยากให้ลุกสาวเธอเตรียมพร้อมไปเป็นดีที่สุด

''โห้คนสวยจะทิ้งพ่อไปนอนกับปู่กับย่าอีกเเล้วหรือครับเนี่ย พ่อน้อยใจจังเลย''วายุอีกคนเขามักจะเป็นเเบบนี้เสมอติดเอวามากมันไหนที่ไม่มีลูกสาวนั้นนอนด้วยก็เป็นห่วงทั้งที่คนที่ลูกสาวนั้นไปนอนก็คือพ่อกับเเม่ของเขาเอง

''น้องเอวาไม่ได้ทิ้งคุณพ่อนะคะ คุณพ่ออย่าน้อยใจไปเลยคะโอ้ๆ''เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อนั้นเกิดอาการน้อยใจ​ลูกสาวอย่างเอวานั้นรีบวิ่งเข้าไปปลอบพร้อมกับโอ้ๆเเบบที่ผู้เป็นย่านั้นทำกับเธอเป็นประจำ

''ครับไม่พ่อน้อยใจก็ได้ครับ อันพี่ว่าวันนี้เราไปนอนที่บ้านใหญ่กันดีกว่านะครับ''วายุรีบหันไปถามความคิดเห็นเเก่ผู้เป็นภรรยาเพราะนานเเล้วที่เขาไม่ได้ไปนอนที่บ้านใหญ่นั้น จะว่าไปเขาก็ห่วงลูกสาวตลอดเเม้ว่าจะไปนอนที่บ้านใหญ่เขาก็เป็นห่วงเเม้ว่าจะไปไหนเขามักจะมีลูกสาวที่เป็นยอดใจอยู่ด้วยทุกที่บางทีที่เขาไปทำงานเขามักจะพาลูกสาวตามไปด้วย เพราะว่าอันดานั้นกลับไปดูเเลควบคุมงานที่ร้านอาหารเหมือนเดิมเเต่เขาเเละเธอก็จะมีเวลาส่วนตัวให้ลูกได้ตลอดเวลา

''ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวอันไปเอาของใช้ของลูกก่อนนะ ไปค่ะน้องเอวาไปอาบน้ำก่อนนะคะลูก''อันดาเเละเอวาต่างก็เดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านตัวห้องนอนของลูกสาวเธอนั้นอยู่เชื่อมกันกับห้องที่เธอเเละวายุนอนเเละเตียงนอนที่สามารถนอนได้สามถึงสี่คนนอนนั้นมีทุกห้องเพราะว่าวายุนั้นจะชอบนอนกับลูกสาวเป็นประจำหลังจากที่เล่านิทานกันเสร็จทั้งสองก็มักจะนอนหลับตามกัน

@เวลาค่ำ

''วันนี้คุณพ่อถูกทิ้งเลยตั้งเเต่ที่มาถึงเอาใจคุณปู่คุณย่ากันเข้าไปเลยหึพ่อเสียใจ''เมื่อมาถึงนั้นลูกสาวของเขาก็เอาเเต่นั่งคุณเจื่อยเเจ้วกับผู้เป็นปู่เเละผู้เป็นย่านั้นวายุก็เกิดอาการน้อยใจที่ลุกสาวนั้นไม่สนใจเขาเลยเอาเเต่สนใจคนอื่น

''ตายุเเกนี่มันจริงๆเลยงอลลูกอย่างกับเป้นเด็กไปได้''คุณหญิงยุภาวรรณผู้เป็นเเม่ของวายุอดที่จะเอ่ยว่าบุตรชายของนางเองไม่ได้ที่เอาเเต่งอลลูกสาวที่ลุกสาวนั้นเอาเเต่อ้อนเธอเเละผู้เป็นปู่

''ก็นี่ลุกผมนี่ครับคุณเเม่''วายุก้ไม่ยอมน้อยหน้าลูกเขา เขามีสิทธิที่จะงอลเเละน้อยใจเป็นธรรมดา

''เเกก็ทำเพิ่มสิวะยากอะไรจะได้ไม่ต้องเเย่งกับฉันอยู่''คุณหยิงยุภาวรรณก็ไม่ยอมทำไมบุตรชายของนางถึงไม่ทำเพิ่มล่ะเพราะต่อให้หลานมากเท่าไหร่นางก็รักเหมือนกันหมด

''พยายามอยู่ครับคุณเเม่''

''เออดีเเล้วงั้นเเยกย้ายยกันไปนอนได้เเล้วฉันอยากอยู่กับหลานฉันเเกนี่อยู่รกหน้าเปล่าๆ''คุณหญิงว่าเอิดวายุออกไปกับท่าทีที่เเสนหน้าหมั่นไส้ของเจ้าลูกชายนาง

''ครับฝันดีนะครับทุกคนน้องเอวาห้ามซนนะครับลูก''

''ค่ะคุณพ่อ คุณเเม่ฝันดีนะคะจุฟ''

@ในห้องวายุ

''อันครับ''เมื่อมาถึงห้องนั้นวายุรีบเข้าไปกอดเอวภรรยาทันที

''ค่ะ''

''เรามาผลิตเจ้าตัวเล็กอีกคนนะครับ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องเเย่งกับคุรเเม่เเบบนี้''วายุไม่พูดเปล่ามือปลาหมึกรีบเลื่อนขึ้นมาในเสื้อก่อนที่จะจับหน้าอกที่ซ่อนความใหญ่โตเอาไว้ พร้อมกับหน้าที่ไซร้ซอกคอขาวของภรรยา

''อือพี่วายุ อ๊ะ''เมื่อมือปลาหมึกนั้นเริ่มที่จะไม่อยู่นิ่งเเล้วอันดาก็ได้เเต่พยายามขยับหนี

''อื้อ''วายุใช้ความชำนาญในการทำเรื่องเเบบนี้ทำให้อันดาหันหน้ามาหาเขาก่อนที่ปากเขาเเละเธอนั้นจะจูบเพื่อที่จะเเลกลิ้นกันดีบ้านทุกหลังที่เป้นของครอบครัวเขานั้นจะสร้างเเละเก็บเสียงได้อย่างดีต่อให้ทำที่ไหนก็ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกไป

''พี่ขอนะครับ''วายุพูดเพียงเท่านั้นก่อนที่จะจัดการเสื้อผ้าทั้งของเขาเเละเธอให้หมดไปจากตัวทำให้ตอนนี้ทั้งสองนั้นไม่มีอะไรกีดกั้นอีกต่อไป

''อ๊ะ เบาๆนะคะ''อันดาพูดออกไปขณะที่วายุกำลังจะสอดใส่น้องชายของเขา

''ครับ''เเละเมื่อทุกอย่างนั้นเสร็จสิ้นบทเพียงรักที่ทั้งวายุเเละอันดาต่างมอบให้กันนันก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆอย่างไปจบไม่สิ้น

''อื้อพี่วายุพอเเล้วค่ะ''เมื่อเขาเเละเธอต่างสุขสมกันพอเเล้วเธอก็รีบเอ่ยบอกคนหื่นทันที

''ครับ อันพี่ขอบคุณทุกอย่างนะครับ ขอบคุณที่ให้อภัยพี่ให้พี่ได้เป็นพ่อของลูกเเละได้จับมือก้าวผ่านเรื่องทุกอย่างไปด้วยกัน พี่รักอันกับลูกที่สุดเลยครับ''

''ค่ะอันก็ขอบคุณพี่วายุที่มอบสิ่งมีค่าที่สุดให้กับอันเหมือนกัน อันรักพี่กับลูกที่สุดเหมือนกันค่ะ''

จุฟ

........................................

จบเเล้วนี้คือความสุขที่เเท้จริง

การให้อภัยนั้นไม่ได้ทำให้ทุกอย่างเเย้ลงเสมอถ้าทั้งสองคนนั้นรู้จักปรับปรุงตัวเองเเต่ถ้าคนหนึ่งพยายามเเต่อีกคนไม่คิดที่จะทำอะไรเลยสิ่งที่ทำไปนั้นก็จะสูญเปล่าไร้ประโยชน์ ต่อให้เราเจออุปสรรคเเค่ไหนเเค่จับมือกันเเน่นเราก็สามารถก้าวผ่านอุปสรรคไปด้วยกันได้อย่างมีความสุข