อสูรร้ายพ่ายรัก

อสูรร้ายพ่ายรัก โดย...บัวริน
อารัมภบท
อัมมิกาใช้สายตาเชือดเฉือนเขา นายเถื่อนนั่นทำตัวซกมกด้วยการไม่ยอมโกนหนวดโกนเครา ทำให้หญิงสาวอดตวัดตาค้อนเขาอย่างหมั่นไส้ไม่ได้
ตาบ้า! ทำเป็นพวกคนป่าเถื่อนเข้าไปทุกวัน
เขาทำให้หล่อนตกใจแทบตาย ส่วนตัวเองไม่มีท่าว่าจะสลดเลยแม้แต่นิดเดียว ที่ทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงกับหล่อน เสบียงที่กักตุนเอาไว้เริ่มหมด เขาบอกว่าเขาจะลงไปที่ตลาด หล่อนก็ทำหยิ่งทำหูทวนลมเสียอย่างนั้น
“ไปแต่งตัวสิ”
“ฉันไม่ไป”หญิงสาวเชิดหน้าอย่างอวดดื้อ รามิลเม้มปากทันที มองหญิงสาวด้วยสายตาหงุดหงิด
“แล้วจะอยู่ยังไงคนเดียว”
“ฉันอยู่ได้ก็แล้วกัน”
รามิลส่ายหัวอย่างเห็นด้วย
“นั่งรถไปด้วยกันนั่นแหละ...ผมไม่ไว้ใจปล่อยคุณไว้คนเดียวตามลำพัง...คุณไม่ต้องลงจากรถหรอก เดี๋ยวผู้คนจะแตกตื่นที่มีดารามาเยือนถึงถิ่น...ผมไม่อยากให้เอิกเริกไป เดี๋ยวจะเป็นข่าวรู้ถึงหูคนร้ายเข้า”
อัมมิกาเม้มปาก เชิดหน้าใส่เขาอย่างอวดดี
“ฉันไม่ขอร่วมทางไปกับคนลามกจกเปรตอย่างนายหรอก”
รามิลถอนใจดังเฮือกสีหน้าตึงเครียด
“นี่คุณ! เลิกงอนเสียทีได้ไหม ตอนนี้เราพักรบกันก่อนได้ไหม นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายนะคุณ”
“ฉันไม่กลัว...ฉันยอมโดนยิงพรุนไปทั้งตัวดีกว่านั่งรถคันเดียวกับคนโรคจิตอย่างนาย ไอ้บ้า!”หล่อนตวาดแหว รามิลชักเหลืออด เขามองหญิงสาวอย่างขัดเคืองใจ
“คุณนี่ดื้อไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ อยากหาเรื่องใส่ตัวใช่ไหม บอกแล้วไงว่าอยู่คนเดียวมันไม่ปลอดภัย”หล่อนมองเขาอย่างหมิ่นๆ
“ยังกับอยู่กับนายแล้วจะปลอดภัยงั้นแหละไอ้บ้า! นายนั่นแหละตัวอันตรายยิ่งกว่ามือปืนทั้งโลกรวมกัน”
รักด้วยใจ บัวริน