ไม่อยากเก็บใครไว้เลยสักคน

หญิงสาวเดินลากกระเป๋าไปตามถนนปูนเส้นเล็กที่จะนำไปสู่จุดหมาย สองข้างทางเขียวครึ้มด้วยแมกไม้และดงหญ้ารกขึ้นสูงระดับเอว สร้างทั้งความร่มรื่นและน่าหวาดระแวงไปพร้อม ๆ กัน วอลนัตไม่ชอบบรรยากาศและสถานที่แบบนี้เลย เพราะมันชวนให้รู้สึกหดหู่ซึมเซาอย่างบอกไม่ถูก หลังเดินเข้าซอยมาได้ไม่นานนัก อพาร์ทเม้นท์สี่ชั้นซึ่งทำเป็นหอพักสภาพเก่าทรุดโทรมหลังหนึ่ง ก็ปรากฏให้เห็นแก่สายตา

“โห.. ยังกะหอผีสิง อยู่กันได้ยังไงเนี่ย”

วอลนัตเดินขึ้นบันไดด้านข้างตัวตึกไปบนชั้นสอง ผ่านระเบียงทางเดินที่เต็มไปด้วยฝุ่นและรองเท้าจากห้องต่าง ๆ ถอดวางระเกะระกะ เธอยกมือขึ้นเคาะประตูห้องหมายเลขสองศูนย์แปด รออยู่นานชั่วอึดใจกว่าที่ประตูจะค่อยเปิดออกอ้า เผยให้เห็นใบหน้าอิดโรยซีดเซียวของพี่สาวโผล่มาต้อนรับ

“เข้ามาเร็ว ๆ เดี๋ยวใครจะเห็นเข้า”

หญิงสาวถอนหายใจให้กับสภาพชวนสมเพชของพี่สาว ก่อนก้มลงถอดรองเท้าและยกกระเป๋าเดินทางข้ามธรณีประตู หายเข้าไปอยู่ภายในห้องด้วยกันตามลำพัง